diyaliz döneminde tedavi gördüğüm diyaliz merkezi. merkezin hemşire ve personelleri hastalarla iç içeydi. sanki kendi evim gibiydi. özlüyorum o günleri. o zamanlar evimde şimdiki gibi huzursuzluk yoktu.
Yazmak için 10 dakika düşündüğüm fakat kararsızlıktan değil, o kadar çok mutlu olduğumu düşündüğüm bir zamanım olmadığından, bulamadığımdan yazamadığım zamanlardır.
şu an değildir. 3-4 gündür, otobüs kliması terli sırtıma vurup nezle olduktan sonra, öksürük ve burnumun sol deliğinden akıntı geliyor. üstelik tatil planımı etkiledi. neyse ki bir hafta sonraya ertelediler ama bu saçma öksürük ve burun akıntısını, hem de yaz gelirken çekmek hoşuma gitmiyor. ayrıca hayatımda güzel bir kadın olmadığı ve kadınlar hep başkalarıyla çıkıp yattığı için de uzun süredir rahatsız oluyorum.
17 mayıs 2000' e dönmek isterdim. annem hayattaydı, kadınlar sorun teşkil etmiyordu, galatasaray uefa kupasını kazanmıştı. ne güzel günlerdi.
En güzel zamanlarım, 16-17 yaşına denk gelen, Kızılay, Mithatpaşa caddesi, karanfil sokak, ulus kafama göre gezdigim, başımda kavak yellerinin estiği, lise son staj yaptığım zamanlardi. Lanet olası annem artık bana müdahale edemiyordu eskisi gibi, babam zaten var yok arası.
Sonra şehir değişti, üni başladı herşey değişti...
I had a young wife when I was eighteen. We spent the summer in the mountains, made love every night. After we would talk sometimes till the sun came up, and she'd lay there, bare breasted in the fire light... that was my best time.
On sekiz yaşımdayken genç bir karım vardı. Yazı dağlarda geçirir her gece sevişirdik. Ara sıra güneş doğana kadar sohbet eder, ateş ışığında çıplak göğsüme yatardı..bu benim en iyi zamanımdı.
Mutlu olmaktan daha çok mutlu olmayı başarmayı seviyorum. Bu konuda bireysel veya sosyal birer kitap yazabilirim, hakettiğimce soluklanabilirsem: örneklemeye ihtiyaçsızcasına...
