Tam babama sevgi besleyebileceğime dair ümitlenip babamın bunu bana tek bir hareketiyle yedirmesi,ağzıma sıçmasıdır. 22 yıldır kısır döngü gibi sıkışıp kaldım şu ikilemde. Daha doğrusu yenilen pehlivan güreşe doymazmış misali. Tam diyorum sanırım sevebileceğim en azından sempati besleyebileceğim yok arkadaş. Hayır sevebileceğim anları da belli etmiyorum adama , adam bunu seziyor gibi her seferinde o sevgiyi ağzıma tıkıyor. Sevme diyor sanki, sevme babanın kızı olma diyor mübarek.
Hayvan gibi mutsuzsun ama çevrene mutlu görünmek zorundasın. Hayvan gibi acizsin ama herkes seni güçlü görüyor.
Ve bunları değiştirmek için elinden hiçbirşey gelmiyor.
Daha ne kötü olacak amk.
