Sebebi olduğum veya olmadığım bazı durumlarda çok üzülüyorum. Bulunduğum ortamı çevremdekileri masamı kitaplarımı izlediğim filmleri kendimi suçluyorum. Bana üzüntü veren bu durumu sürdürdüğü için. Bu his bu ortamı terk etmedikçe-terk edene kadar ömür boyu böyle hissedeceğimi düşünüyorum genelde- belli bir süre sonra hissettiğim şeye anlam veremiyorum.
o kadar üzülmek ki o ağlama hissinin gelmemesi, gelse bile göz pınarlarının 404 errör vermesi 404'le yapıştırılmış gibi, akmaması... yaşıyorum dostlar siz yaşamayın. saygılar.
ihanete uğradığını öğrenme hissi. ihanete uğradığın o hiçbir şeyden habersiz iken bana bu kötülüğü kim yapıyor diye kendi kendine cevap ararken yaşadığın o kararsız ve çaresiz meraktan daha kötüdür.
Yetersizlik hissi. Gerçekten kötü bir his. Biraz düşününce bazı hislerinde temeli bu his sanki. Birini kaybetmek, o kişinin bıraktığı boşluğu doldurmaya yetmiyorsun, başkaları da yetmiyor biliyorsun. Kıskanmak, kıskandığın kişiye artık yetmediğini düşünmeye başlıyorsun, yalnızlık, sen bile kendine yetmez olduğunda etrafta birileri olsun istemiyor musun? Bence yeteri kadar kötü bir his. Umarım kimse hissetmez.
