3 yıl önce o geceyi yaşamıştım. Yağmurlu bir kış gecesiydi. Şehirden uzak bir yerde deniz kenarında kayalıklarda tek başıma ağlayarak, titreyerek ve ıslanarak sabahlamıştım.
O gece gerçekten hiç sabah olmayacak gibiydi ama oldu. Bütün gece dalgalar sanki kayaları değil ruhumu dövdüler. Soğuğuyla, rüzgarıyla, ara sıra artan yağmuruyla resmen dünya bana bütün kötü yüzünü gösteriyordu. Kafamın altına sırt çantamı koymuştum ve dalgaların sesini dinleyerek yıldızları izliyordum. Aklımdan geçen bütün kötü düşüncelerle birlikte gözüm dalmıştı. Sonra birden gözümü açtım. Ne kadar uyumuştum bilmiyorum. Gözüm dalmadan önce saat kaçtı bilmiyorum. Belki birkaç saat uyumuştum belki sadece 15 dakika. Telefonum yoktu. Uyandığımda saatin kaç olduğunu da bilmiyorum ama bildiğim şey karşılaştığım manzara. O gece sanki 3 gün sürmüş gibiydi ve sonunda sabah oluyordu. Hayatımda ilk kez güneşin doğmasına bu kadar sevinmiştim. Güneşin önce denizi kül grisine boyayışını ve sonra yavaş yavaş doğuşunu hiç unutmayacağım. Büyülenmiş bir şekilde izlemiştim. O gece hayatımın son gecesi olmaya çok yakındı ve bir yandan evet bir sayfanın sonu diğerinin başlangıcıydı o gece.
