kuzenimden duyduğum bir üniversite efsanesi.. senenin başı, hoca gelir profesör diyelim:
ben sene içinde hiçbir derste normal yoklama almam, sene içinde bir kere yoklama alırım, onda da olmayanı bırakırım..
bir davette babamın birine bir not yazması gerekmiştir ama dolma kaleminin mürekkebi bittiği için yarı yolda kalır. bunu gören denyo bir tip cebindeki kalemini masaya atarcasına bırakıp "bununla yazın"der. babam hiç bozuntuya vermeden kalemi eline alıp adama doğru tutar ve
--bunu validenize siz mi verirsiniz? yoksa ben uygun bir vaktimde elden mi vereyim? der.
"bak kızım... Duydum ki unutmuşsun, gözlerimin rengi neydi... Demem o ki; ağlamak çocuklara, affetmek allah'a mahsustur. birgün beni aldatırsan; çocuk değilim ağlamam, allah değilim affetmem!!! Bunu bilesin..."
