günümüz ilişkileri menfaate dayalı olduğu için normal karşılanmalıdır bu tarz gevşeklikler. ailemiz de çoğu zaman bu arkadaşlıkların geri planın da kalır. siktir edin çok takılmayın arkadaş, dost ayağına. ailenize vakit ayırın ölümlü dünya.
Yaş ilerledikçe dostluklar değer kaybeder, herkes kendi can derdine düşer. Evlenenler için aile önde gelir, evde kalanlar için kendi kalan hayatlarını bir şekilde kurtarmak önem kazanır. Lafın özü herkes bencilleşir, o zaman da nerede o eski dostlar diye sayıklar dururuz.
Aci verir ve her insanın yaşayabileceği kötü olay.
genelde kız meselesiyle olur bu ifşa. En yakın dostunuzun bir oc olduğunu sevdiğiniz manitaniz (kaşar) ispatlar. Böyle durumlar ne kadar sık olursa o kadar çok hissizleşir ve yanlız kalmaya kendinizi zorlarsınız. Dost falan ayağı hikaye. Vardır elbet gerçek dostlar ama, az.
Hayatta tek başına oldugunun farkında olan insanın başından beri bildiği şeydir, kimseye sonsuz güvenin olmayacağı. işine gelmeyen bir durum olunca veya kuyruğuna basılınca Hangimiz iyiyiz ki.
hiç çok küfür eden bir insan olmadım ama biz büyüklerimizden küfrü normal gördük. çok sıradan bir şeydi bizim için, hatta büyümek gibi geliyordu ama evde edemez dayağı yerdik tabi. okulda arkadaş arasında iyice azardık haliyle.
neyse yine hafızama rağmen hiç unutmadığım bir arkadaşım, ibrahim'e etmiştim bu küfrü. sebebi neydi, ne oldu da böyle bir şey söyledim hatırlamıyorum ama dayı dayı bir arkadaştı bu. okula tespihle filan gelirdi hatta ama bana sökmez diye düşünürdüm hep. herkes böyle küfürler ediyordu bizim çevrede, neden dayak yediğimi anlayamamıştım o yüzden.
meğer sonradan öğrendim ki babası yokmuş, annesi tek yetiştiriyormuş iboyu. gerçekten de fahişelik edermiş üstelik, söylenti böyleydi en azından.
kimse alay etmeye cesaret edemezdi tabii ama söylentisi çabuk yayılmış çok tutmuştu. pek sevilen biri değildi çünkü dediğim gibi. ama bundan sonra ben sevmeye başladım bu çocuğu, çünkü çocuk o kafada böyle düşman gibi gördüğü, herkesi döven üstün gibi takılan çocukların insan olduğunu anlayamıyor. ama ben bunu öğrenince bu çocuğun da benim gibi insan olduğunun farkına vardım. onun da böyle bir zorluğu vardı işte hayatında, o da aslında belki çok iyi bir arkadaş olabilirdi bize, belki çok sevebilirdi birilerini, belki karıncayı bile incitmezdi ama hayat onu buna itiyordu. tabi çocuk kafamla bu kadar derin düşünmedim ama hayatım boyunca hiç aklımdan çıkmadı, hep yeni bir şeyler öğrendim bu çocuğu ne zaman hatırlasam. sadece onun o ulaşılamaz kabadayı imajının çizilmesi ona karşı bir sevgi doğurdu bende o kadar.
ve benim hayatımdaki kadınların neler yaşadığını bilseniz, fahişelere hakaret ederken içinizden insanlığınıza dair bir şeyler kopup giderdi herhalde.
birkaç ay önce yaşadığım durum. hayatımın merkezine koydum, herkesten önce geldi benim için. ama hak etmiyormuş. O kişiliksiz, orospu çocuğunu özlemekle ne kadar salak olduğumu da düşünüyorum bazen.
Belli bir yaştan sonra, tamam artık karşılaşmam denilse de her yaşta karşılaşılan durumdur.Sinir krizi ile üzüntüden kahrolmanın birbirine karıştığı bir durum yaşarsın, sürekli aklına gelmez fakat aklına geldiğinde tüm hayati fonksiyonların durur.Çünkü her şey vardır, nankörlük, ihanet, hayal kırıklığı, aptal yerine konulmak...Ve en acısı da insanlar,karşısındakine yaptıklarını kabul etmezler,ona ne büyük bir orospu çocuğu olduğunu söyleseniz ben ne yaptım ki derler pişkin pişkin.Hiç kimse ben kötü bir insanım ya da en azından ben birine kötülük yaptım/yapıyorum demez.
içinizdeki bu mide bulantısını atmanın tek yolu,bunu ona ödetmektir. Zamanında dostunuzdu,onun yumuşak karnını biliyorsunuz, şimdi bunu kullanmanın zamanı geldi.
