Yaşamının koca bir bölümünün puslanmasına neden olur. Hatırladıkça burukluk, hüzün, acı hepsini bir arada yaşarsınız. Başkasının onun gibi olamayacağını düşünürsünüz.
unutulmaz acıdır. sen kardeşten öteyiz demiştin hani, ben o yaşananlardan sonra bir kişiye dahi kardeş demedim, diyemedim ve dememde bunu bil. hem birileri bu kelimeyi birbirlerine kullanıyor ya aradan yıllar geçsede derinlerdeki o burukluk hep hissetiriyor kendisini. kardeş! ne uzak bir kelime.
eğer 5 yıllık bir ilişki yaşadığın evlenmeyi düşündüğün kızla ummadığın bir kimse olarak gidip evlenmişse onun adı kaybetmek değildir.
en yakınındaki iki yılandan daha kurtulmaktır.
benim için günün anlam ve önemidir. üzerinden aylar geçmiş "eski" dost tarafından sabah uyandığınızda hiçbir şey olmamışcasına atılan "günaydın, nasılsın" mesajıdır. derinden etkileyen, maziye götürendir.
orta ikiye gidiyorsundur. o zamanlar çok sevdiğin ilkokul birinci sınıftan beri birlikte olduğun, yediğin içtiğin ayrı gitmeyen bir arkadaşın vardır adı ozandır. bir yaz bir telefon gelir annene, önce annen ağlamaya başlar ama sana bir şey söyleyemez, sonra babana söyler o ağlamaya başlar, sonra teyzene söyler o ağlamaya başlar... sonra bir gün şunu duyarsın aralarında konuşurlarken "beyin tümöründen hastanede yatıyormuş" gibisinden bir şey duyarsın ... anlamazsın o zamanlar beyin tümörünün ne olduğunu biliyorsundur fakat, kimse söylemez sana en sevdiğin arkadaşının, kafası sıfıra vurulduktan sonra utandığı için seni yanına çağırmadığını, istemediğini. daha sonra bir telefon daha gelir, annenler yıkılır... o zaman zaten artık konuşacak bir şey kalmamıştır annelerle... kaçarsın, annenlerden kaçarsın, babandan kaçarsın, teyzenden kaçarsın... bunu bilen herkesten kaçarsın ki sana söyleyemesinler... sanki daha geç öğrendiğin zaman daha geç ölecekmiş, daha çok yaşayacakmış gibi...
he en sonunda öğrenirsin bin bir yumuşatma çabasıyla söyler yüzüne, ama idrak etmen bile bildiğin şeyi kabullenmen bile çook uzun zaman alır.
nasıl kaybetmek bu? neye göre? çok düşündüm; ölseydin, seni öyle kaybetseydim daha mı iyi olurdu diye. aslında sendin beni kaybeden ama yine de düşündüm. hangisi daha çok acıtırdı içimi? düşündüm. en çok güvendiğim insanın sırtımdan vurup gitmesi mi, ölmesimi? ölüm daha temiz geldi yemin ederim, ama yüreğim de elvermedi seni tabut içinde görmeye. seni hiç bir zaman affedemeyeceğimi bile bile ölmeni isteyemedim. istesem de ne değişirdi ki sen benim içimde bittikten sonra. kardeştik biz ya... bu kadarmış dostluğun, kardeşliğin. sayende izi hiç geçmeyecek yaralar edindim. kimseye güvenemiyorum artık, sen de yaptın ya bunu. hiç kimseye güvenemiyorum.
yarım bırakan durumdur. kimseye anlatamayıp sadece onunla paylaşabildiğiniz herşeyin içinizde kalması, derdinizi anlatabileceğiniz sizi yargılamadan dinleyebilecek kimsenin kalmamasıdır. nadiren görüşseniz de onun orada bi yerlerde olduğu hissini kaybetmeniz demektir. herşeyin daha zor olmasıdır ve susmayı öğrenmenizdir.
eger gercekten "en iyi arkadas" ise ve ölüm söz konusu değil ise kaybetmek kesinlikle yanlış bir tabirdir.
bir kişi oturupta en iyi arkadasımı kaybettim diye için için yanıyorsa bilsin ki o aslında o kişinin "en iyi arkadası" değildir hiç olmamıştır; zira en yakın arkadas ne olursa olsun onu yalnız bırakmaz bırakamaz.
et tırnaktan ayrılmaz, eski dosttan dusman eski sevgiliden dost olmaz mantıgı hukum surer.
eğer en iyi arkadaşınsa gerçekten kaybetme gibi durum söz konusu değildir. ihmalde etsen, küfür de etsen bilir ki sebebi vardır. kaybetmezsin belki, zaman girer araya ama zamana rağmen bıraktığın noktadan başlar herşey.
en iyi arkadaşınız olarak gördüğünüz kişinin sizi öyle görmemesiyle alakalı durum veyahut şartlar.. bazen hata tamamen sizdedir. haketmeyene değer verip, hakedeni görmezden gelmek sizin zararınızadır. kirli laflar söylenir. yaşanan güzel anılar bir anda yok olup, gitmiştir. halbuki her zaman yanınızda olan bir insanı, tek kalemde silmek ne zordur.. ya da silinmek. farkındalık özelliğinizin gelişmediği dönemlerde; kötüyü iyi algılar beyin ne yazık ki. olgun ve zeki olduğunu zannedersin ama bu tamamen sanrıdır. önemli olan nokta; zannetmek değil hissetmektir nitekim. size şekerler alan, değer veren, arkadaşlığını esirgemeyen birini nasıl olurda kırabilirsiniz? lakin zaman geriye sarılamıyor.. insan hep bir şeylerin 'keşke'sini hissediyor. sizinle görüşmek istemediğini, uzak durmak istediğini anladığınızda her şey için çok geç olabiliyor. ve o noktada size sadece salaklığınıza uzaktan seyirci olmak düşüyor. insanları kaybetmek ne kolay ama kazanmak bir hayli zor.. hele birde yanlış tanınmış olmak berbat bir histir. adın çıkmış dokuza, inmez sekize hesabı..
bazı şeyleri geçte olsa anlıyor insan.. son pişmanlık fayde etmez klişesine girmek istemiyorum, ama bu durumu güzel tanımlıyor.. arkadaşlıkların değerini bilmek gerekir, hakkını vermek.. veremiyorsan gitmeyi bilmelisin o halde. saygı ve sevgiyi hiç bir zaman dejenere etmeden.. seneler geçiyor zira. aklın başına geliyor. özlem duyuyorsun..
' bir selam lütfet, gel barışalım artık.. ' diyemiyorsunuz, boğazınızda düğümleniyor.
sevgiliden ayrılınca yapılan kısa sürede birden fazla sevgili değişimine benzer bir durumun meydana geleceği, dostluktan haberi olmayan bilumum ıvır zıvırı hayatına katıp karşı tarafı birden bire adam yerine koymak ve kendini bir şey zannetmesine neden olmaktır.
eğer en iyisi ise kaybetme olasılığı neredeyse yoktur. istisnai bir durumda ise, bulamayacağınız bir parçanızı kaybetmişsiniz demektir. açılan gediğin yerini hiç birşey
dolduramaz.
