genelde üniversite sonucunun arkadaşları ayırmasıyla gerçekleşir. oturursunuz ne eski tadı alırsınız muhabbetten ne de eskisi gibi içten kahkahalar patlatabilirsin. ee lise anılarının konuşulması da bir yere kadar.
ilk başlarda bu olay üzsede insan buna da alışıyor. zaten insan her şeye alışıyor. dostluklar biter, arkadaşlar gider geriye sadece siz kalırsınız bunu sakın unutmayın.
buyuk ihtimalle o en iyi arkadasa ilan-i ask edilmistir. o da sizin halinize uzulur ve "iyilik yapiyorum" kafasiyla sizi gormezden gelir, uzaklasir. fakat icten ice egosunu tatmin ettigini iki taraf da bilir.
(bkz: noldunuz yani simdi siz noldunuz)
genellikle o yabancıya dönüşen yakın arkadaş ben olurum. Ama suç sadece bende değil. Çok sevdiğim arkadaşımın yavaş yavaş sinirime dokunan hareketlerini keşfedince yavaş yavaş soğurum. Çok uğraşırım yapmayım görmezden geleyim diye ama bir yerden sonra her hareketi batmaya başlar. Birkaç yanlışını da yakaladım mı bana karşı o iş kafamda biter. Sonra da arkadaşa davranışlarım doğal olarak değişir. Sonra da arkadaşım bir bakar kii ben yokum.
