Sevgi dicemde aman be...bu devirde gücü mü kaldı bu duygunun...lanet şey.
ama her şeyin temelinde de bu sevgi var sevgisiz büyüyen insan ile sevgiyle büyüyen insan daha farklı karakterlere evrilebilir sevgi içinde huzuru,aşkı,hayatı,umudu, mutluluğu ve birlikteliği barındırır sevgisizlik bunların olumsuz etkisini gösterir...esen kalın efenim.
Korku o geldi mi ne aşk kalıyor ne nefret ne sevgi ne üzüntü canın tehlikedeyse ananın ölümüne bile üzülemiyorsun can güvenliğini garanti altına alıyorsun sonra agliyorsun
Anneliktir en güçlü duygu. Insan bunu ancak yaşayınca bilebiliyor. Nice aşklar, sevgiler , nefret , acı hepsi geliyor geçiyor, bitiyor. Evladıniz olunca gözünüzden sakınıyorsunuz. Ona bir şey olacakmış hissi sürekli aklinizi, beyninizi kemiriyor. Üzerine toz değmesin istiyorsunuz.
Freud’a göre insan aklının alabileceği en güçlü duygu huşu ve büyük şaşkınlıktır. Aslında ikisi de şaşkınlık anlamına gelir ancak biri olumlu diğeri olumsuzdur.
Nasıl ki ruh ve beden bir bütünse ruhun da kendi içinde iki vechesi var. Ruhun hayvani yanı nefis yani nefsi emmâre. Öfke ise bunun zirvesi. Kibir gurur şehvet nefret kin hased fesat adavet ve bilumum kötülük arzusu alt şubeleri. Ruhun rahmani tarafı ise rahmet (koruyup kollama sahiplenme aidiyet toparlama) merhamet sevgi şefkat gayret azim fedakarlık cesaret cömertlik sabır tahammül adalet ve iyilik etme arzusu dur. insanı insanı kâmil yapansa hayat yolunda hayvani nefisten rahmani nefse doğru katettiği mesafedir.
Kişisine göre değişebilir bu cevap. Benim için aşktır. Asla yapmam dediğim her şeyi bu duygu yüzünden yaptım. Nefret mi? Nefret bence gelip geçici bir duygu. Bilmiyorum ya ben bu zamana kadar kimseye kin beslemedim tamam sevmediğim bir sürü insan oldu hayatımda, hala da varlar ama hiçbirinden nefret etmiyorum. Çünkü hiçbirini kafama takıp nefret edecek kadar umursamıyorum.
