annelik duygu değil, sevginin vücut bulmuş halidir. bir annenin evladına duyduğu sevgi de öfkeden, nefretten, kinden, kıskançlıktan, aşktan fazladır. öyleyse sevgi.
insan zamanla korkularını yenebilir, öfkesini dizginlemeyi öğrenebilir, sevgisi değişebilir.
Ancak kin; çalışan bir makinanın ışıl ışıl parlayan parçaları gibi daima canlıdır. Asla yok olmaz, yıllar geçse bile üzeri külle örtülmüş bir kor gibidir. Fırsat bulduğunda aniden parlar, yakar, kavurur.
Korkularınız yalancı bir yansımadan ibarettir. Yıllar önce korktuğunuz her şeye nasıl bugün gülüp geçiyorsanız yıllar sonra da bugün korktuklarınıza güleceksiniz. Bir çocuk yalnız kaldığında duvarlar üstüne üstüne gelirken bir adam yalnız kaldığında düşünme fırsatı bulur. Bu korkunun zamana göre göreceliğidir!
insan öfkesini de yenebilir. Öfke mantıklı düşünmeyi engeller ve karmaşık durumları çözümsüzlüğe sürükler. Hiç bir pragmatik yanı yoktur.
Sevgi zamanla yok olduğu çok olmuştur.
Ancak kin insana olağanüstü bir motivasyon sağlar, güç verir, hepimiz kinimiz sayesinde ayakta duruyoruz, en çaresiz hissettiğimiz anlarda bile tüm enerjimizi kinimizden alırız!
Siz de kininizi diri tutun, çünkü ancak kininiz sayesinde varsınız!
