sen beni bu şehrin akıl almaz insanları ile aldatsanda, sen beni uçsuz bucaksız sahilinde tek başına bıraksanda, sen beni yeşil ormanında havasız bıraksan ve öyle bir soğuk kış gününde iliklerime kadar ıslatsanda, gözlerini benden kaçarıp sabahın köründe sisli sokaklarına bıraksan ne kadar acı çektirsende ben seni,
ne güzel bir yaz akşamıyla, ne sahide esen ılık rüzgar ve dalgayla, ne içimi ısıtın güneşle nede bir başka bir şehirin en güzel kadınıyla aldatmıycam ben sana aşığım en güzel kadın istanbul! gözlerim kapandığında bile beni senin topraklarına gömecekler sen yağmurunla ıslatıp güneşinle kurutacaksın ve topraklarımı rüzgarınla savuracaksın...
ikiye bölünüyor ruhum, emnatciye bırakıyorum neşeli yanımı, hüznümü giyiniyorum yalnızlığımda... yalnızlığımda hüznümle konuşmaya çalışıyorum, hiç cevap vermiyor bana...
her sabah, her akşam, alacakaranlık, yağmur, kar, sis, bütün hayat belirtileri sana çıkıyor şehrimin, çıkmaz sokak gibisin, ne zaman aklım sokağına girse ruhumdan bana kalanları da bırakıyor orada... hep biraz daha eksiliyorum...
ilerleyemiyorum olmayışının gerçekliği duvar örüyor önüme... geriye dönmek mümkün değil her geri dönüşümde sana uğruyorum yeniden... sen her sokak başındasın hiçbir sokak sana çıkmıyor sanıyorum yine yanılıyorum...
tüm sokaklarına baktım şehrimin, her birinde ruhumdan bir parça bıraktım... artık gelsen bile, ruhumdan sokaklarına bıraktıklarımı toplayamam varlığında...
sokaklar yokluğunun yağmurlarıyla yıkanıyor, sis çöküyor sonra tüm şehre görmüyorum önümü... bir sokağa giriyorum, sen çıkıyorsun yine tüm çıkmaz sokaklarından şehrimin...
siyaha çalıyor bir tarafını kara bulutlar gözlerinin siyahına, kalan tarafı güneşin batarkenki kızıllığına boyanıyor saçların gibi tüm şehir sana bürünüyor sonra, senin yüzünü alıyor... en güzel şehir, en güzel kadın, en güzel sen oluyor...
sessizce hissettirmeden öldürüyorum kendimi herhangi bir çıkmaz sokağında, aklın ve gözlerinde... sonra güneş doğuyor, yağmur diniyor, sis ve kar gitmiş oluyor... her şey ve herkes devam ediyor yaşamına aldırmadan büründüğü yüze istanbul'un, senin ve sensizliğin...
varlığında var olmanın bilincini uyandıran erkeğine hasret en güzel kadın istanbul... yap-boz daki bozulan yüzüne dokunan rüzgar saçlarını alıp götürse de iliklerine kadar mutsuzluğu çeken ...
şapkası kültür hazinelerinden, hırkası farklı dinlerin kardeşliğinden, etekleri denizinden, ayakkabıları tarihten olan, giyinmeyi bilen kadın istanbul.
(bkz: dost başa düşman ayağa bakarmış)
