--spoiler--
mecnun: Zor, leyla çok zor. ama başka bir yolu yok bunun. insanın söylemek isteyip de hani söyleyemediği sözler vardır ya. hani kanser gibi, böyle büyüdükçe büyüyor... büyüdükçe büyüyor... anladın mı? seni gördükten sonra leyla, sen öyle büyüdün ki içimde her yanım sen oldu. anlıyor musun? sonra ben sensiz olamadığımı anladım. yalanlar söyledim sana, bissürü yalan söyledim sana, evet. bu yalanlar öyle büyüdü ki kaçıp gideceğinden korktum. hep böyle bir korku vardı içimde. işte sen içimdeki o korkuydun leyla. senin yanında mutsuz olmaya bile hazırdım ben. hani dünyaları verseler, anladın mı, dünyaları verseler vazgeçmem derler ya, öyle olmuyormuş işte. o kadar basit değilmiş, leyla. birinin çıkıp başkalarını düşünmesi gerekebiliyormuş yani, anladın mı? onların mutluluğunu, sevgilerini, acılarını... ne bileyim. bazen sevmek, leyla, fedakarlık yapmayı gerektirebiliyormuş. anlıyor musun? ben seni hep beklerim. bir saat de beklerim, bir ömür boyu da beklerim.
--spoiler--
(bkz: leyla ile mecnun)
sıfır bir değer değildir. bir sayı bile değildir ancak başka bir sayının yanına gelince değer yaratır. en güzellerinden biri budur herhalde galüba sanursam.
şimdiki gençleri anlamıyorum, dilencilere benzemek için üstüne para veriyorlar. (house md. dizisindeki dr. house'ın hasta bir gencin evine giderek boyasının ciddi alerjik reaksiyona neden olabilme ihtimaline karşı yırtık pırtık kotunu incelerken söylediği söz)
