yıl 2000. 17 mayıs gecesi. yer kayseri cumhuriyet meydanı. popescu topun başında, nefesler tutulmuş onbinlerin doldurduğu meydandan çıt çıkmıyor. geliyor popescu topa doğru, vuruyor ve top ağlarda. meydan yıkılıyor. ve o an gözlerimden hayatımın ilk ve tek sevinç gözyaşları dökülüyor. işte en güzel ağlayan galatasaraylı budur.
efendi efendi sevinmeyi bilen, fenerbahçeliliğinin temelinde lefter duruşu bulunan taraftarların göremeyeceği galatasaraylıdır. çünkü onlar başkanlarının ve fanatiklerinin aksine tebrik etmeyi bilir.
onlar ki ' 6 - 0 yendik muhaha ' muhabbeti yapar bir de uefa kupasının üstünden zaman geçtiğini iddia eder. hepiniz çelişkidesiniz oğlum. kabahat ya da suçlu aramayın, bizde karanlık varsa sizde de var. hepimiz aynı yollardan geldik, farkımız da yok. maç mı seyrediyoruz arenada mı dövüşüyoruz belli değil.
hepimize yazıklar olsun! spor uğruna kalp kırmayı marifet sayan galatasaraylı, fenerbahçeli, beşiktaşlı, bursasporlu fanatiğe yazıklar olsun!
bazı kendini bilmezlerin diline düşen asil galatasaraylılardır. hanginizde var böyle sporcular hee. yabancı sporcular bile ağlıyor be. sizin o sırf daha fazla yabancı oyuncu oynatmak için türk yaptığınız oyuncu bu kadar sevdalı mı takımına acaba? *
