en sevdiğim kurumdur. orduya ne ben, ne de çekirdek ve büyük familyam yabancı değil.
güven, güven..
türkçe'de bazı kelime oyunları var, örnek verelim nefret sözcüğü sürekli ama sürekli "öfke, sinir" ile karıştırılır emme nefret arapça al-nafara ediminden türetilmiş olup "iğrenmek, iğreti duymak" gibi bir anlamı vardır. iğreti, özünde sayfa sayfa yazı yazılması gereken iğreti genellikle es geçilir ve "baskın-kalıtsal" duyulardandır iğreti. sözlükte gördüğümüz bazı ensestçi fırtlatmalarda görüldüğü gibi (bkz: ablanın dudaklarına yapışmak) ' ı engelleyen birincil duyudur iğreti.
örneği önceden verdin şimdi güveni anlat diyeceksiniz, yemezler. olta atılacak yaşı çoktan geçtim ve size büyük silahım ile saldıracağım, doğruluk.
on senede bir yasama, yürütme ve yargı sistemlerine güç kullanarak girişimde bulunan kutsal ve köklü ordumuza kendi işinden başka işlere sürekli göz koyduğundan "ötürü" güvenim, polis kolluk güçlerine göre daha azdır, ya da jandarma (bilenler bilir, jandarma orduda üvey evlattır), ya da mit, ki bu güven ordu içi kurumlarda bile bir oran içerisinde süre gelmektedir. deniz kuvvetlerine olan güvenim ile, kara kuvvetlerine olan güvenim bir değildir. adını hatırlayamadığım bir ingiliz general % yazar : bir ordunun askeri girişim tehlikesinden korkuyorsanız deniz kuvvetlerine yatırım yapın". haksız diyen ilber ortaylı'nın deyimiyle cahildir.
gene de bu suçun (besbelli ki, başarılı başarısız, iyi kötü her ordusal girişim, suçtur) taban örgütlenmesi çekirdek familyada başlar. atatürk her türk gibi bir türk ailesi bireyi idi. bizim çekirdek ve alt-orta düzey ailelerimiz askere insan uğurlarken "aman büyüklerin ne derse onu yap, komutanın sözünden çıkma" demiştir, alpertunna'nın olasılık yürütmesi bu yöndedir. atatürk komutanlarının sözünü dinlese idi şimdi başka bir atmosferde sizlerle (büyük olasılıkla sizsiz ve bensiz) yazışıyor olurduk.
