ABD'de çocuk 18 yaşına girince ailesi evden kovuyormuş ya da kira vermesini istiyormuş. Hangi Sığır bunu uydurdu bilmiyorum. Şu filmi öneririm.
(bkz: step brothers)
bal gibi de alıştınız, daha doğrusu alıştırıldınız. yarın bir patlama olsa, patlama sonrası yapacağınız sosyal medya paylaşımları bile bilgisayarınızda kayıtlı. nasıl bir tweet atacağınız, facebook'ta nasıl bir paylaşım yapacağınızı bile biliyorsunuz. neye lanet edeceğinizi, nasıl lanet edeceğinizi, kimi kınayacağınızı bile ezberlediniz. peki sonra? yine alıştığınız hayatınıza döneceksiniz. işinize, okulunuza ya da başka neyle uğraşıyorsanız ona döneceksiniz. korkmuyoruz, sinmiyoruz diye çevrenizdeki insanlarla muhabbet edeceksiniz. çünkü o laflara bile alıştınız, haberiniz yok. sabah patlama olduğunu öğreniyorsunuz, bir saat içerisinde bütün tanıdıklarınızla haberleşiyorsunuz. eğer hepsi iyiyse bir saat sonra ortalık sakinleşiyor. bir sonraki patlamaya, şehit cenazelerinin haberlerine kadar normal hayatınızı yaşıyorsunuz.
peki bu anlattıklarımı şu zamana kadar kaç kere yaşadı insanlar? cidden her terör saldırısından sonra ilk defa şoka uğramış gibi şaşıran, bu duruma alışmamış kaç kişi var çevrenizde? kendi bizzat olayın içinde kalmış, yakınlarını kaybetmiş ya da onların yaralı hallerine ulaşmış insanalar dışında kaç kişi ciddi manada "alışmamış" gibi görünüyor? şu durumda bizi hala bu halkın teröre alışmadığına inandıran ne? hatta insanlar haberleri izlerken sadece teknik açıklamalara odaklanmaya bile başladı. bilmem kaç kilo patlayıcı varmış, bilmem ne yolunun bilmem neresinde patlamış. krokiyle açıklıyorlar ki iyice patlamanın nerede olduğunu öğrenelim. bunlardan bana ne? orada kaybettiğimiz canlar varken umrumda mı asfaltta kaç metre delik açıldığı, çok mu önemli bu bilgi benim için? ilk başta söylediğim gibi, bal gibi de alışmışız. sadece haberimiz yok. belki de var ama köşeye sıkışmış kedi gibi dik durup kendimizi güçlü gösterirsek terör örgütlerinin bu saldırılardan vazgeçeceğini umuyoruz. ama ertesi gün de işe, okula otobüsle giderken yanımızdan geçen kişinin kendisini patlamamasını umuyoruz. elbette ki korkuyoruz.
ben artık geleceğimden de korkuyorum. ama zannediyorum ki korkmaya bile alıştırılıyoruz. tabii bir tarafta geleceğin çok parlak olduğundan bahseden, hep iyiye gittiğimizi söyleyen insanlar da var. ama onlar kendilerini de mi kandırıyorlar, yoksa sadece amaçları bizi mi aldatmak emin değilim.
lütfen artık yalan söylemekten vazgeçelim ve yalan söylemeyi kendine adet edinmiş insanları dinlemekten de vazgeçelim. en azından duygularımızı, düşüncelerimizi kendimize itiraf edelim.
