çocuktur. hepimizin bir zamanlar olduğu gibi. çoğumuzun bacağı kadar bile yoktur o çocuklar ve çoğumuzun çocukluğundan da farklıdırlar. kimimiz atari için babasına salya sümük ağlarken, bir diğerimiz bisiklet isterdi zıplaya zıplaya ağlarken. o ise ne olduğunu bile bilmedi bunların.
hangi yıldı, kaç yaşındaydım hiç hatırlamıyorum. depremzedeydi o çocuk. prefabrik konut sitelerinden birine yerleştirmişler annesiyle. babası ölmüş enkaz altında. ağlıyordu annesi soluksuz. derin bir nefes alacak takati dahi yoktu. sarılıyordu kucağında oturan evladına. anlatmaya çalışıyordu derdini ama olmuyordu bir türlü. hep yaptıkları gibi acıklı bir müzik koydular fona. uzak çekimler, evin genel hali derken müziğin sesi kısıldı ve çocuğa uzandı mikrofon. ne istersin en çok diye sordular. -cheetos istiyorum dedi. oturduğum yerde gözlerimden akan yaşları saklamak için öyle gayret sarf ettim ki... ellerim titriyordu. beynimde vuruldum. utandım kendimden, insanlığımdan. en ufak şeyde isyan ederken bizler bu çocuğun bu halde yaşamasından utandım. sevdiğim kız beni sevmiyor diye bunalım takılırken ben, o çocuğun bir cheetos için gözünden yaş damlamasına dayanamıyordum. o gün istedim ilk defa insanların kökünün kurumasını. o gün lanet okudum ilk defa insanlara o kadar içten lanet ettim. kaldırmıyordu yüreğim böyle olmasını dünyanın. adalet, hak, hukuk, kader, insanlık onuru... hepsinin köküne kibrit suyu...
aromalı cipslerde bulunan mono sodyum glutamat katkısının ağına düşmüş olan çocuktur. bu katkının çocukların beyin gelişimini durdurduğu yönünde bir takım araştırma sonuçları da mevcuttur, bu yüzden cips sever çocuklara sadece sade olan yani içeriğinde sadece patates, tuz ve yağ olan cipsler yedirilmelidir.
