Yalnızlıktan unutuldu benim adım,
Siz üzülmeyin ben alışığım.
Kedim bile uğramazken evime,
Çift kişilik yatak benim neyime?
"Dört işlemden ibaret,
Parmak hesabıyla bütün hayatım.
Eksildikçe saatler ömrümden artıyor,
Gelecek telaşım.
Anlattıkça bölmüşüm umutlarımı
duvarlara çarpa çarpa
Uyandım"
Saat üç, dört, beş
bana hiç fark etmez
Ne zaman çalınsa kalbim
Derler ki bir arkadaşa bakıpta çıkacaktık
Kalan umutlarımdan birini seçip
Hepsini hepsini hep kaybettim
Şimdi kendimden geri ne kaldı ne kaldı
kimseler duymadı sadece duvarlar ağladı
promises a potential to hurt, is anything real?
when forever is to be until
deep inside, in the world of empty words
no escaping from those haunting, empty words.
