1999 depremini yaşamış biri olarak tabiki'de enkaz altından duyulmaya çalışılan sesler. Her türlü kadının ağlaması. Sabah'ın ilk saatlerinde çalan ambulans sireni.
Hiç unutmuyorum askeri okulda okurken , yemek için sıra bekliyordum. O sırada bizimle birlikte sıranın yanında duran kediyi gördüm. Hemen yanımdaki kaldırma oturdum ve kediyi sevmeye başladım. Kediyi biraz sevdikten sonra , yemek kuyruğu azalıyordu. tam ayağa kalkayım derken ayağımdaki postallarla kediciğin patisine basmıştım bilmeyerek. Hayvan öyle bir bağırmıştı ki üstünden kaç zaman geçti hala o ses kulaklarımı tırmalar. Öyle bir vicdan azabı yaşamıştım ki hiç unutamıyorum. O ses sürekli beynimde çınladı haftalarca. Neyseki kediciğin ayağına bişey olmamıştı da içim rahat etti. işte benim en acımasız ses hikayem budur.
Zeynep Selvili'nin Ted konuşmasının başlığıdır.
Bizi yargılayan iç sesi ve bizi nasıl etkilediğini anlatmakta.
aynı zamanda öz şevkatten bahseden konuşma için; https://www.youtube.com/watch?v=W2BpOXoFRPA
