haftasonu olmasını fırsat bilerek evimden dışarı çıkmıştım. amaçsızca yürüyor, yürüyordum. bir beş, on dakika kadar yürüdükten sonra birisinin bana seslendiğini farkettim. sesin geldiği yöne doğru başımı çevirdim ve bana seslenen kişiye doğru baktım.
bu kişi, uzun süredir görüşemediğim bir dostumdu. eski halinden farklı olarak, takım elbise giyinmişti. bir an için flash backe maruz kaldım ve yıllardır bilinçaltımda benden saklanan bir cümleyi hatırladım.
"takım elbise, ceket falan, bunlar ezilmiş, hor görülmüş insanların kıyafetleridir."
arkadaşımı baştan aşağıya, bir kere daha süzdüm. yıllar önce söylediği bu cümle üzerine tebessüm ettim. bana, "gülünecek bir şey mi var?" diye sordu ancak insanların kusurlarını ve kötü hallerini söylememek gibi bir meziyetim olduğundan dolayı onun bu sorusunu geçiştirdim.
gerçekten de çok değişmişti. bundan yıllar önce salaş giyinmekle övünen ergenin o olduğuna inanmak zordu fakat yıllar, yıllar insanı değiştiriyordu. ilk selamlaşma faslından sonra bana, yakınlardaki bir parka gidip sohbet etmeyi önerdi. onu kırmak istemedim ve parka gittik. bir banka oturduk.
bana yıllardır başından geçenleri anlattı. kah kahkahalara boğuldu, kah öfkeli bir şekilde feleğe sövdü. bir şekilde zaman geçti ve bir yirmi dakika kadar onu sabırla dinledim. en sonunda konuşacak bir konumuzun kalmadığını hissettik ve çevreyi süzmeye başladık.
bu parkta, hemen hemen her insan tipinden mevcuttu. isteyen; yaşlı teyzeleri, isteyen; koşuşturan çocukları rahatlıkla fark edebilirdi. ben ve arkadaşımın gözüne ise çok daha çarpıcı bir detay, hayatın bir gerçeği çarpmıştı; emolar!
kabul etmek lazımdı ki, bunlar bambaşka bir varlığın yeryüzündeki temsilcisiydiler. her şey olabilirlerdi. belki marstan gelmiş bir uzaylı ya da yerin altından çıkmış bir çeşit canavar olabilirlerdi ancak insan olamazlardı, asla!
tek gözlerini kapatan saç şekilleri, garip konuşma tarzları ve suratlarındaki anlamsız ifade onların bir insan olmadığını kanıtlar gibiydi. bir an; bir gün onların da insan olabileceğini düşünmeye çalıştım fakat olmadı. yıllar arkadaşıma yaptığı etkiyi onları üzerinde göstermedi. gösteremedi.
evet, zaman her şeyi değiştirirdi ancak bir şey müstesna, emolar!
bütün bu düşünceler kafamdan geçtikten sonra arkadaşımla aramda, şu anda bu yazıyı yazmama neden olan şu diyalog geçti.
ben- yanıma birkaç sadık adam alıp yeryüzündeki bütün emoları imha etmeyi planlıyorum!
dostum+ yapma nefesalsamda, emoları öldürmeyin, onlar da insan.
ben- yanlış düşünüyorsun arkadaşım. emolar insan olamaz, insan olan emo olmaz!
arkadaşımın diyebilecek hiçbir şeyi kalmamıştı. bir süre sustuk. sesizliği ise arkadaşım bozdu.
''yaradılanı severim yaradandan ötürü'' sözünü hayat felsefesi yapmış insanın davranışıdır.''ne güzel saçı varmış'' deyip durumu tatlıya bağlayabilir.
edit:ulan bu buram buram sevgi kokan entrymi niye eksiliyorsun.ama bunlar iflah olmaz aga atalarımız boşuna dememişler'' deveye diken insana s.ken'' diye.
