hayat düşünce tufanı oldu, dolaştı kulağıma fısıldadı yine bu akşam. bugün aylar sonra pipomu yaktım yürürken, uzun bir yürüyüş değildi ama kulağıma gelen fısıltı esintilerini klase etme çabası için yeterliydi. sıkışıyorum, içim sıkışıyor resmen. beynim kalbime, kalbim de duygularıma hükmedemiyor. yetenek yoksunluğundan da değil, yeteneklerin kısıtlanmasından sanırım bu. kısıtlandığımı hissediyorum. hayatımdaki her şey kısıtlıyor beni, en önde de ben kendimi kısıtlıyorum. özgürlüğün hafifliği ile ayaklarımın yerden kesilmesinden korkuyorum, yükselmekten korkuyorum.
korkmak çok kötü. bak sen okuyan, sen sen ol; sakın korkma. eğer korkarsan müptelası olursun. eğer varsa cesaretin cesur olmaya. işte o zaman;
