"sahil kasabasına yerleşip tomati biber yetiştirecek emekli kontenjanı" geçtiğimiz yılın mart ayında dolmuş bulunuyor. ek yerleştirme olursa duyurulacakmış.
hal böyle olunca alternatif olarak oyuncak dükkanı açmak emekliliğe en bir güzel alternatif diye düşünüyorum.
sabah erken kalkıp dükkanın önündeki kedilere bir kap su ve bir kase mama vermek, sonrasında dükkanın önünü süpürmek ve nihayet gelecek o küçük yumurcakları beklemek...
ufaklıkların istedikleri oyuncağı aldıklarında o yüz ifadelerini görmek... ne kadar ağır olursa olsun o oyuncağı taşımak için "anne ben taşıyım bırak lütfen" demelerini duymak...
şimdi sen söyle tüm bunları yaşamak varken "biz bi sahil kasabasına yerleştik. küçük ve sakin bi yer. kendi domatesimizi yetiştirip bol bol fotoğraf çekiyoruz." diyebilmek için sıcağın göbeğine üstelik hiç de tenha olmayan, istila altında nefes alan bir şehre taşınma kolpalığına gerek var mı?
