küçükken ne pistik ya. çocuklar birbirine hiç acımıyorlar hacı. hemen dalga geçiyolar. bir durum oldu mu hemen eziyorlar. çok psikopat bir şey bu. bir de her çocuğun kendini en üstün görmesi durumsalı var ki. en kötüsü de bu herhalde. şöyle bir teorim var: analarımız bizi pohpohlayarak yetiştirdikleri için kendimizi çok üstün sanıyoruz. sonra sokağa bir çıkyoruz özellikle erkekler şaşkal oluyor, dünyanın bucaklarıyla tanışıyor, küfür öğreniyor. dayak yiyor, atıyor, laf kavgası edip her şeyde birinci olmaya çalışıyor. küçükken anne tarafından şişirilmiş egonun inmesine izin vermiyor. işte öyle bir durumdaydım. çocuktum. hatta tek çocuktum. bakkala yollandım kola almam için. aldım kolayı eve gidiyorum. mahalleden arkadaşlarımdan biri "samet beni yakalayamaz ki yakalasa bile kakalayamaz ki" şeklindeki dünyanın en saçma oyuna davet şekillerinden birini söyledi bana. ben de elimdeki kolaya bakmadan bu yakalambaç oyunu davetini kırmadım. kolanın ebesi sikildi tabii. ama olsun yakaladım piçi. ama dediği gibi oldu. kakalayamadım. kakalamak ne lan?
