Tanzanya merkezli bir bilim insanı ekibi, doğal bir felaketten sonra evlerinde mahsur kalan insanları bulmak da dahil olmak üzere her türlü sorunu çözmek için fareleri eğitiyor.
Araştırmacılar fareleri mayınları tespit etmek , tüberkülozu koklamak ve hatta araba kullanmak için başarılı bir şekilde eğittiler , ancak bir sonraki mücadeleleri - çökmüş bir binada hayatta kalanları bulmak - şimdiye kadarki en cesurları olabilir.
APOPO'da davranış araştırmacısı olan Dr Donna Kean:
En azından onları eğittiğimiz alanlar için diğer teknolojilerin sağlayamayacağı bir katkı sağlayabilirler. Koku alma duyuları ve eğitilebilirlikleri köpeklerle aynı seviyede. Ama gerçekten fark yaratan, farelerin küçük boyutlarıdır.
APOPO'da Afrika devi keseli sıçan [ Cricetomys ansorgei ] ile çalışıyoruz. Farelere mayınları tespit etmeyi öğrettik çünkü mayın patlatmak için çok küçük ve hafifler. Onlara, üst üste yığılmış konteynırlara ulaşabildikleri için, nakliye limanlarında yasa dışı olarak kaçırılan vahşi yaşamın kokusunu algılamayı öğretiyoruz.
Fareleri arama ve kurtarma için eğitmemin ana nedeni, bir enkaz alanının küçük, dar alanlarına girebilmeleri. Arama ve kurtarma köpekleri tipik olarak enkaz alanlarının etrafında dolaşırlar, oysa farelerin gerçekten de tüm molozların arasından içeri girebileceğini umuyoruz çünkü çok küçükler.
Onları temel bir davranış dizisi konusunda eğitmek için pozitif pekiştirme kullanıyoruz. Yani, burada bir insanı aramak, onları bulduklarını bize bildirmek ve sonra serbest bırakıldıkları yere geri dönmek.
Ohio State Üniversitesi'ndeki araştırmacılar, kurbağa yiyen yarasaların, yiyecek ödüllerini telefon zil sesleriyle ilişkilendirmeleri konusunda eğiterek uzun süreli anılar oluşturabildiğini gösterdi.
Ekip başlangıçta 49 laboratuvarda kurbağa yiyen yarasayı, en sevdikleri atıştırmalıklardan biri olan erkek túngara kurbağasının çiftleşme çağrısının kaydına maruz bıraktı ve uçtuklarında onları lezzetli bir balık parçasıyla ödüllendirdi.
Zamanla, araştırmacılar tamamen değiştirilene kadar çağrıya bir zil sesi eklediler, ancak balık ödülünü aynı tuttular. Daha sonra, davranışlarını test etmek için yarasaları, yiyecek ödülleriyle bağlantılı olmayan diğer üç zil sesine maruz bıraktılar.
Her yarasa sonunda hangi zil sesinin yiyecek ödülünü işaret ettiğini öğrendi ve ödülsüz seslere doğru uçmayı bıraktı. Araştırmacılar, 11 ila 27 gün arasında değişen sürelerin ardından yarasalara mikroçip taktı ve onları vahşi doğaya bıraktı.
Ardından, takip eden dört yıl boyunca, ekip eğitimli yarasalardan sekizini yeniden ele geçirdi ve ödül zil sesine verdikleri tepkileri test etti. Sekizi de bir ödül bekleyerek hızla sese uçtu.
Baş araştırmacı, "Şaşırdım - bilmeleri gereken diğer şeyler göz önüne alındığında ve uzun süreli hafızanın gerçek maliyetleri olduğu göz önüne alındığında, en az bir yılın hatırlamaları için makul bir zaman olacağını düşünerek bu işe girdim" dedi. May Dixon , Ohio Eyalet Üniversitesi'nde evrim, ekoloji ve organizma biyolojisi alanında doktora sonrası araştırmacı.
"Dört yıl, bir daha asla duyamayacağın bir sese tutunmak için bana uzun bir zaman gibi geliyor.
