sanki uzlaşma zorunluluğu varmış edasında tavır takınanlar vardır ki kastıkça kasarlar. insan ömrünü daha hızlı tüketme rolünü üstlenirler. bir zaman semih kaplanoğlu filmi yumurta'da da buna benzer bir şey olmuştu. eleştirmenlerin iyi film-kötü film argümanlarının karakolda bitmesinden endişe duymuştuk.
aslında durum göreceliliğin içinde sonsuz bir dehliz gibi sükunetle karşılanmalı. o sevmez, bu sever. artı, filmin bilmem kaç tane ödül alıp festival festival gezmesinin senin övgülerinle desteklenmesi mecburiyeti yok. rahat olmak lazım! beğenilmediyse zorlayıp patlamanın manası yok! çak olumsuzu gitsin, entelektüel camiaya ayıp olmaz. merak etme, tasalanma!
iyi -kötü subjektifliğini yeni keşfetmiş çocuk edasında tavır takınacağına yasaklıları ve sansürü gör. yönetmen, ülkesinin ağır toplarından ülkesinden kaçar adım uzaklaşmış diğer yönetmene destek veriyor diye maddi-manevi zarar görüyor. filmi sansüre kurban gidiyor toplumsal yapı gereği. bunları deş, boşver beğenisel mecburiyet sendromlarını. beni onaylasın modunda destekçi aramakla bir ömür geçmez. ilgilenen eleştirmen dostlara duyurulur!
