sözlük camiasının klasik yavşakları.
bu elemanlar kendilerini her şeyi okumuş-öğrenmiş-çözmüş zannederler.
ilahiyat , felsefe , ideolojiler 'den karı kız işlerine kadar her şeyi bildiklerini düşünen yavşak bir egoları vardır.
okuyan insanın vazgeçilmez belirtisi olan 'tevazu' hiçbir tavırlarında görülmez.
özde pasif ve korkak insanlardır. klavyede devleşirler.
hayatında okuduğu bir kaç kitapla övünen kişilere bir abileri-kardeşleri olarak şunu söyleyeyim. ilim sahibi olmak yüksek bir dağa tırmanmaya benzer. daha yükseğe çıktıkça görüş alanın ve ufkun genişler. dolayısı ile okuma eylemi test kitabı gibi başı sonu belli bir iş değil. bu yüzden genelde gerçek okurlar bunu belirtme ihtiyacı duymaz. sürekli gelişen ve gelişmek isteyen bir eylemdir. hatta biz buna okuma evreni diyelim..
kelime dağarcığı, anlatım teknikleri ve yazım kuralları ise gerçek okurun kimliği gibidir. oradan ulaşabilirsiniz.
gelelim eleştiri meselesine. bakın hepimiz anadil seviyesinde bir türkçeye sahibiz zaten. hasbelkader öğrendiklerimizle de bunun içini doldururuz. ki en iyi çevrede ve en iyi şartlarda bile zihin maksimum 500-600 kelimeye ihtiyaç duyar, öğreniriz. kelime beynin elleridir, kelime düşüncenin ayaklarıdır. jakoben kelimesini ve kökenini bilmeden mesela bu konuda yorum yapamayız. okumak bu yüzden önemlidir. kelime ve anlatım her şeydir.
gelgelelim tabiri caizse iki kelimenin yakasını bir araya getiremeyen kişilerin eleştirmen olmasına. türk insanının olmazsa olmazı zaten, türk insanının en kötü hasleti.
eleştirenin fikrine saygı duyabilmemiz için ez az bizim kadar iyi sunulması lazım fikrin. o yok..
eleştireni anlayabilmemiz için konuya dair iyi bir bilgi birikimi olduğuna kanaat getirmeliyiz. o da yok..
tüm bu olumsuzluklara rağmen fikir savunucusu sana "oku biraz" diyorsa kibarca şunu söylemek istiyordur.
