"elbet acı duyar tomurcuklar açarken.
neden gecikirdi yoksa bahar gelmekte?
neden bizim ateşli özlemimiz
dönüp gitsin acılarla?
yaprakların içindeydi tomurcuklar bütün kış.
nedir yeni olan, doğan ve fışkıran?
elbet acı duyar tomurcuklar açarken,
acı duyar büyürken her şey zorlanır.
güçtür elbet damlaların düşüşü.
korkudan titreyerek asıldıkları yerden,
ne kadar sarılsalar da dallara büyüyerek, kayarak-
kurtuluş yoktur, düşerler ağırlıklarıyla toprağa.
güçtür bilinmezlik, güvensizlik ve korku,
güçtür uçurumlarda çağırmak birini,
tutunabilmek titreyerek-
güçtür kalabilmek
düşebilmek.
hiçbir şeyin yararı yoktur doğuşa
sevinçle fışkırır tomurcuklar dallarda
tüm korkular yok olur
ışıldar damlalar
unuturlar doğuşun korkusunu
unuturlar yolculuğun korkusunu
o büyük güvenceyi duyarlar anında
dünyayı yaratan. "
