Telefon çalar. Acı acı çaldığını hatırlarsınız sonraları. O an gülümseyerek açmışsınızdır ancak; ilk 5sn. sonunda bir şeylerin ters gittiğini fark edersiniz. Sevgilidir , sesi çatlak çatlak çıkıyordur isminizi söylüyor biraz bekliyor nefesini ,bekleyişini ,titreyişini..
Annem mi babam mı? Diye yöneltiyor soruyu ürkekçe. Aradan geçen saniyeler ömürden ömür götürür cinsten . Kerem diyor sevgili bir anda. Hayrete düşüyor bu kadar kolay olabilir mi? Bir yitip gidişi, kayboluşu ifade edebilmek bir çırpıda ,en derinden. Ani bir şok,nefes almada güçlük çekiyor. Konuşmanın sonrası zihinde çarçabuk derinlere gidiyor.
Silik anılar arasında en net olanı bir damla gözyaşının yokluğu.
Koşuşturmalar, dualar, cenaze hiçbir anlamı olmayan teselli cümleleri. Anlamlı öfke,hala göz yaşının gelmiyor oluşu. izlemek her kimseyi olan bitene anlam verememecesine izlemek,susmak,öfkelenmek
Aniden bir dalga gibi gelen anlama anı evet öldü denilen an kendi kendine. çığlıklar, bu kez durmayan göz yaşları, hatırlanan son konuşma,
ifade edilmesi imkansız bir bitiş. Ama hala kabullenememe hali,şok. Hissedememek en kötüsü, öyle uçlarda ki acı bunu hissedememek. Bir aşk değil, bir ayrılık ta değil, o güne kadar yaşanmış iyi-kötü hiçbir duyguyla uzaktan yakından alakasız bir hissedememe hissi.boşluk geçen zamanın ardından oluşan konuşamama en derinde özelde saklayıp basitleştirmeme çabası işin cabası. En son gelinen noktaysa en yakın dostun başka bir şehirde olduğuna kendini inandırmış bir tutam korkak beyin ve tüm engellemelere rağmen devam eden hayat. Tüm cümlelerin eksiltili olacağının bilincinde alıp verilen nefes.
