ne zaman kendimle ilgili hedefler koysam ve üstünden zaman geçtikten sonra geriye dönüp bu hedeflere baksam yarısını anca gerçekleştirebildiğimi görüyorum. benim için budur eksik yaşamak. hiç yaşamamaktan iyidir heralde di mi?
bir hayatı eksik yaşamak değil aslında hayatı eksik kılan, o hayatın eksik olacağını bilmektir. insanın bazen her şeyi geride bırakıp tamamen yeniden bir hayat kurmak istemesidir. hiçbirşeyin herşeyi olduğunu bilmesidir bu. sarıldığı, dokunduğu, konuştuğu herşey aslında onun hiçbirşeyidir. kimi zaman rüzgara bırakırsın kendini, kim bırakmamış ki. bir bakmışsın artık geri dönüş yoktur aslında, o rüzgarın seni götürdüğü yerde artık sen ne yaparsan yap hiçbirşey yaparsın. o noktada artık sen, seni sen yapan herşeyden o kadar uzak, o kadar kırıksındır ki. yapıştırılmış bir vazo gibisindir hep, işlevsel ama kusurlı. ne kadar sen olmaya çalışsanda artık kırılan minik parçaların ve yaralarınla yaşarsın.
sen eksikken içinde her sabah açan bir çiçek olsa bile, sahile vuran dalgalarda mutlu bir kum tanesi, kırık bir vazodur artık. içinde büyüttüğü mutluluklar hep bir süre sonra mutlaka söner. ne yaparsan yap.
her şeyi geride bırakıp istediğin şey olmak o kadar zordur ki artık, çünkü artık hiçbirşey istemiyorsun. sonra gülersin aniden gökyüzüne bakıp. hayat dediğimiz şey işte bu, içgüdüsel olarak yaşamak. nefes almak.
insan bazen çok kırılır ya hani. artık tamir edilemez. yarının dünle, bugününse öncekiyle.
maviliklere doğru gidiyorum her sabah, bir deniz kıyısına, küçük teknemle balık tutuyorum, dostlarla iki kadeh rakı içiyoruz bazı akşamlar. ne kadar masum ne kadar çok işte.
bu hayatta ne istediğini biliceksin ve yeri geldiğinde bıçak gibi kesiceksin üstat, yoksa yaşamazsın, eksik yaşarsın.
hayatın ve yaşamın belirli bir standartı olduğunu düşünen insanların ölmeden önce söyleyebilecekleri içlerinin pimanlık dolu olduğunun göstergesi olan yaşam şeklidir.. gereksizdir.. yaşarken keyif almayı becerememiş insanların bahanesi olur..
