ekonomik mücedeleden daha fazlasını arzulayanların çirkinleşmesidir. bugün toplumun en alt tabakalarına bakıldığında maaşını beğenmeyen kimse gidip müdürünü dövmüyor, sigortasız çalıştığı halde şikayet etmiyor, adam vurmuyor hırsızlık yapmıyor. oysaki kendini toplumun üst düzeyi olarak tanımlayanlara baktığımızda hırslarının ve egolarının kurbanı olanlar onlar değil midir. krizi bahane edip binlerce insanı işten çıkarıp hala en pahallı arabalara binenler cemiyet hayatının başarılı godamanları diye gözümüze sokulanlar değil mi. zor şartlarda okuyan gencecik beyinlerin üniversitelerden çıkarken işsizliğin içinde boğulmaya gittiği ülkemizde tvlerde bölüm başına 50000 gibi paraları tek bir oyuncunun almasını türk dil kurumunun hazırladığı sözlükte hangi kelime ile karşılık bulur. güvendiğimiz bütün kurumlardan bir avuç pislik çıkarılıp gözümüze soktular. ciğerimize spor diye kazıdığımız, erkek evlatlarımızın topçu olmasını hayal edecek kadar sevdiğimiz fotbolun da içine bu kadar edilmesi yalnız çirkinlik midir? yalnız ekonomik mücadele midir? milyon dolarlarla gelmiş oyuncuların ekonomik mücadele anlaşıyı doğru da bize öğretilen mi yanlıştır. düşündürücü. kurumlara olan güvenin bitmesinin insana olan güvenin bitmesinden farkı var mı. ve neden sorusu. bu adaletsizlik, vicdansızlık neden? herkesin giderken götürdüğü şeyin 3 metre bez olduğu bize anlatılırken birileri hiç ölmemeyi garantilemişler mi yoksa. biz büyüdükçe kirlenen dünya değil içimizde ki insanlık belkide...
