peter schiff demişti 2008'de, "asıl kriz şimdi olmayacak, 3-4 yıl sonrasını bekleyin" diye. seçim sonralarını bekleyip "asıl kriz"i görelim biz de. obama her 8 ayda bir başımıza bu şekilde işler çıkartıyorsa 2012'de onun da gitme zamanı gelmiş demektir. bin ladin'in ölüm haberini o kadar erken vermekle olmuyormuş demek ki bu işler. http://ekonomi.haberturk....er/637458-felaket-tellali
ekseri alışveriş yapılan kalabalıkça bi yerden geçerken falan bi an için bile olsa, içinden ''bi de ekonomik kriz var diyolar''ı geçirdin mi geçirmedin mi? bence geçirdin.
yıl 2010 bu ekonomik krizi nasıl iktisadi ve siyasi terimlerle anlatacagımı bilemiyorum ama kendi ulkemde olanları resmetmek istiyorum.
yer bulgaristan 100 000 kişilik bir kasabaydı sliven bir zamanlar. bir zamanlar dedigim belkide bir 10 yıl once. şu an ise bir koyden farksız sokanıza çıkıyorsunuz ve uç beş kişi anca gorebiliiyorsunuz. en işlek cadde işe bom boş kafeler magazalar bir bir kapatılıyor. açık olan ise deyim yerinde ise sinek avlıyor. nerde bu insanlar sorusu geliyor aklınıza herhalde. hepsi yurt dışında almanyada belçikada hollandada ispanyada ingilterede. orada en kara işi yapmaktadırlar. hasta bakıcılıgı, amelelik, kır işi ve hatta ve hatta fahişelik. burada kalanlar ise belkide cesaretleri yok, belki ulkelerini seviyorlar ya da artık yaşları ilerlemiştir ve o yuzden gitmiyordurlar. ama tek bir gerçek var o da resmen dilenci gibi oldukları. yaşam kalitesi diye birşeyden soz etmek mumkun değil. tek dertleri bugun karınlarını doyurmak. giyim alan yok uzerlerindeki giysiler belkide gençliklerinden kalmadır. çunku hepsi buram buram sandık kokuyor ve birazda kominizim.
her yerde aynı sozler iş yok para yok. insanların bakışlarında nevrotik bir belirsizlik. bir çekmişlik ve bir mutsuzluk. sanki hiç yaşamışlar surekli mucadele etmişler gibi bir halleri var. yaşadıkları evler apartmanlar ise eski mi eski. onlarda kominizim rejiminden kalma 40 ve 80 metre kare arasında degişiyorlar. kendilerine ozgu bir kokuları vardır. kuf ve kanalizasyon kokusunun karışımını hayal edebiliyorsanız işte o.
sliven ise dokuma fabrikalarıyla unludur. osmanlı imparatorlugunda ilk burada tekstil fabrikası açılıyor. ve gelin gorun ki şu an buradaki tekstil italyanların elinde. 1000 kişilik iş yeri saglıyorlar. ve inanın insanlar bu iş kapısı var diye minnetar. iş ne kadar agır olsada. ve onlardan biriside benim annemdir. ve işte ekonomik kriz buraya kadar geldi ve fabrika kapatılıyor...
devletin para ve maliye politikalarına müdahalesi sonucu, dönem dönem ortaya çıkan ekonominin silkelenmesi durumudur.
tek bir çözümü vardır: hükümetlerin para arzıyla oynamaması ve piyasadan suni emtia alımları yapmaması. çünkü hükümet politikaları "konjonktür dalgalanmaları"na neden olmaktadır.
kimilerin göre olan bir şey, kimlerine göre ise olmayan bir şeydir ekonomik kriz. recep tayyip ısrarla ekonomik kriz yok diyor. yakınımda yaptığım araştırmalarda ise ekonomik kriz yok. sadece bi işsizlik sorunu var. bu zaten geçmiş dönemlerde var olan bir şeydi.
türkiye'yi çok seven kriz çeşididir. geleceğe yönelik önlemler alınmaması ve ekonomiden zerre kadar anlamayan insanların ülke ekonomisinin başına geçirilmesi ise türkiye'nin durumunu daha berbat etmekte.
alınacak önlemler ile krizin etkisi daha da azaltılabilir. örneğin yerli üretime daha fazla ağırlık vermek ve paranın ülke dışına mümkün olduğunca çok az çıkmasını sağlamak.
türkiye dışına çıkan her lira ekonomiyi daha da çökertmekte.
bizi ne olursa olsun etkilemeyen, her defasında teğet geçerekten zaten balık hafızalı olan milletimizin iyice aklının karışmasına ve aynı zamanda cebinin boşalmasına neden olan bir nevi kargaşa. aslında havuz problemi olaraktan düşünülürse hükümetin cebi bir yandan dolarken diğer yandan havuzdaki delik olarak ifade edeceğimiz vatandaşın cebi boşalmakta. ama hamdolsun, biz masaya yumruğumuzu vurur ve ümüğümüzü sıktırtmadan anamızı alır gideriz. varsın teğet geçsin.
kimilerine teğet geçmemiş bir krizdir. şu mektup milliyet'te yayınlanmış, iki dakikanızı ayırın okuyun;
15/12/2008, eski foça / izmir
sevgili metin, telefonla sana bir türlü ulaşamadım. herhalde bendeki numaralar eski.
kalp durumun iyidir, inşallah.
kafa kâğıdı eskidikçe bende de aynı problemler çıktı. i̇laç falan idare ediyorum.
ben eski foça’da oturuyorum.
fabrikayı da i̇zmir’e taşıdım.
oğlum kerem ve eşim günseli benimle beraber çalışıyor. i̇stanbul mecidiyeköy’deki ofis hâlâ duruyor. başında günseli’nin kardeşi cahit var. kızım yeşim orada çalıştığı gibi, tv dizilerinde de oyunculuk yapıyor. kazandığını da şirkete harcıyor.
şimdi, hoppala, bu adam ne istiyor diyorsundur. vallahi borç filan istemiyorum. senden kobi̇ denen gariban topluluğun küçük bir mensubu olarak gerçekleri bilmeni ve sesimizi duyurmanı diliyor, ve istiyorum.
şimdiye kadar üç ihtilal ve 3 kriz gördüm. bunlara rağmen bu derece bir sıkıntı çekmedim. kosgeb’e kayıtlıyım.
ancak partili olmadığımdan ve politikadan da hep uzak durduğumdan, devletten bu güne kadar hiçbir konuda ve şekilde yardım göremedim.
anladığım kadarıyla da 200-300 kişi istihdam etmiyorsan kobi̇ de sayılmıyorsun ve kimse senin sesine kulak vermiyor.
biliyorsun, biz yükleme, boşaltma, istifleme araçları, şeffaf plastik ve otomatik endüstriyel kapılar üretiyoruz. dolayısıyla bakkal dükkânından tut, sanayinin ve hizmet sektörünün her kesimi müşterimiz.
şu anda satışlarımız yüzde 85 oranında düştü. koskoca holdinglerden 200 tl’yi bile zor bela tahsil edebiliyoruz.
i̇lk olarak, 3.500 metrekarelik fabrikamızı daha düşük kiralı 500 metrekarelik bir yere taşıdık. 35 kişi olan mevcudumuzu da, kendimiz dahil, 15 kişiye indirdik.
i̇şçi çıkardıkça, tazminatlarını da kredi kartlarımın son kertesine kadar kullanarak şimdiye kadar ödeyebildim. üçkâğıda bağlayıp da adam atamıyorum. hepsi geleceklerini bana bağlamış, çıraklıktan yetişmiş oğullarım ve dostlarım. her birini gönderdiğimde sinirden ve çaresizlikten ağlıyorum.
fabrikayı kapatmamak için sonuna kadar mücadele edeceğim.
bağ-kur’dan emekli oldum. elime 500 ytl geçiyor. bu ülkeye 34 sene üreterek hizmet edip 65 yaşında bu duruma düşmek bana çok ağır geliyor.
esasında, babamdan ders almalıydım ama almadım. devrim arabalarını üreten mühendislerden biriydi ve küçükyalı’da bir bodrum katında öldü.
ha şu an ne yapıyoruz, biliyor musun?
şirkete nakit para sağlamak için günseli ile evde, bahçemizdeki ağaçların meyvelerinden reçel ve fabrikada yaptığım tornet ile seramik kül tablası, saksı imal edip, salı günleri foça pazarında satıyoruz.
mevcut kadromu da kışta kıyamette işsiz bırakmamak için mücadeleye devam ediyoruz.
netice olarak;
- üretici olduğumdan dolayı pişmanım.
- üniversite okuduğum için pişmanım.
- i̇ki lisan öğrendiğim için pişmanım.
- gençliğimde almanya veya avustralya gibi bir ülkeye göçüp de yüksek maaşla emekli olmadığım için pişmanım.
- vergi kaçırmadığım ve sigortalı eleman çalıştırdığım için pişmanım.
- rüşvet almadığım ve vermediğim için pişmanım.
- i̇şler iyi iken, i̇sviçre’ye para kaçırmadığım için pişmanım.
- i̇thalat yapacağıma her şeyi türkiye’de üretmek için çabaladığım için pişmanım.
- kendi bünyemde araştırma-geliştirme için para harcadığım için pişmanım.
gelecekten hiçbir beklentim ve ümidim yok. hep merak ederdim, insanlar neden intihar eder diye. öğrendim.
atilla bozoğlu
gittikçe tehlikeli hale gelmeye başlayan süreç. bakın buradan tüm ülkeyi uyarıyorum. bu kriz türk aile birliğini tehdit etmektedir. efendim bu kriz yüzünden televizyonlarda ki pek çok dizi yayından kalktı. peki bu dizilerin en büyük takipçileri kim ? tabi ki ev hanımları. şimdiye kadar dizilerle vakit geçiren, oyalanan bu kitle birden boşluğa düşünce no olacak? ne olacağı var mı lan, kocasıyla, çocukları ile uğraşmaya başlıyacak.
diziler sayesinde gözünden kaçan ne varsa artık dikkatini çekmeye başlıyacak ve kadının en büyük silahı olan dırdır faliyete geçecek. bütün bunların sonunda bir çok evde huzursuzluk hakim olacak ve türk aile birliği derinden sarsılacak.
demedi demeyin, artık evde attığınız adımlara dikkat edin.
