üsküdar kuzguncuk'ta çekilmiş dizi.
geçtiğimiz günlerde bir arkadaşımla ziyaret edelim dedik. edindiğim izlenimler şöyle;
nusret baba 'nın ekmek teknesi şimdilerde kafeterya olarak işletiliyor. isminde bir değişiklik yok. işletmesini sırma saçlı genç bir müteşebbüs yapıyor.
ölünün berber dükkanında bir değişiklik yok. saç kesimi 7 ytl.
mahalle kahvesi ise çay demlemeye son sürat devam ediyor. kahvehane'de genelde yaşlı başlı emekli amcalar takılıyor. içeri daldığımız zaman kahvehane'nin işletmecisi şöyle bir gözucu ile bizi süzdü. kıllandı sanırım. iki çay istedik, tavşan kanı. oturduğum yer tam olarak heredot'un oturduğu masa olduğu için bir anda gaza geldim. toplanın yamacıma der gibi baktım. onlarda kim lan bu godoş der gibi birbirlerine baktılar. bende tırsıp ne var kardeşim der gibi baktım. bakışlar sertleşince bari bırakın hayal edeyim der gibi baktım. ve o esnada hayallere daldım.
sürekli korkut'un yanında gezen o bacaksız elinde tepsi ile çay ocağının bulunduğu alandan çıkıp " tüm bardaklar dolsuuun" diye bagıracaktı. o esnada kirli ile cengiz içeri dalıp hararetle bi konuyu tartışacaklardı. hava karardığı zaman heredot cevdet hiç eskimeyen siyah paltosu ile içeri girecek ve selamun aleykum kahve milletinin insanları diyecekti. sonrasında toplanın bakalım yamacıma deyip başlayacaktı anlatmaya.
sonuç olarak iki çaya 1 ytl verdik. ve nusret babanın evini ziyaret ettikten sonra oradan ayrıldık. ev görkemli ve şimdilerde bomboş. kendisini tekrardan canlandıracak birilerini arıyor.
açıkcası evin bakımsız halini görünce üzüldüm. kirasını sordum. belki ben tutarım diye ama fiyatı öğrendikten sonra " abi bi indirim olur mu öğrenciyiz biz " dedim. o da toz olun lan dedi. vesaire vesaire.
izlerken, sıcak ekmek kokusu gelirdi burnuma. belki de sıcak aile, sıcak mahalle, sıcak dostlukları ve o güzelim hikayeleri, sahici bulduğum içindi.
bana çocukluğumu ve kışı hatırlatıyor. annemin ördüğü kırmızı süveter, önümde biriktirdiğim mandalina kabukları, televizyonun ışığıyla aydınlanmış karanlık oda ve ayağımdaki patiklerle kurduğum bağdaş. o ekmek kokusuyla, hepsi burnumda tüttü.
türk dizi tarihinin en kaliteli dizilerindendir, hatta şimdiye kadar çekilmiş en kaliteli dizi de denilebilir. *
--spoiler--
Nusret Baba: Bu çocuğu tanıyor musun?
Songül: Tanıyorum baba.
Nusret Baba: Çayına kaç şeker attığını biliyor musun?
Songül: Bilmiyorum.
Nusret Baba: Nasıl tanımak bu?
--spoiler--
bir bölümünde heredot cevdet çok güzel bir hikaye anlatmıştı, hatırladığım kadarıyla hikaye şöyleydi:
bir çocuk genç ve güzel bir çingene kızına aşık oluyor ama kız çok fena çocuktan sürekli bişeyler istiyo. çocukta fena halde aşık ve kız ne isterse yapıyor. bir gün çingene kız bundan annesinin kalbini istiyor ve çocuk hemen anesine koşuyor ve durumu anlatıyor.annesi de ^^eğer istiyosan sen mutlu olacaksan al kalbim senindir oğlum^^ diyor ve oğlu bıçakla annesinin göğsünü yarıp alıyor kalbi. çocuk görevini yerine getirmenin edasıyla kıza koşuyor.koşarken ayağı taşa takılıyor, çocuk yere düşüyor ve kalp elinden fırlıyor o an kalp dile geliyor
^^yavrum bi yerin acıdı mı?^^
yazarken bile ağladığım bu hikaye anlatılırken fonda hastane önünde incir ağacı çalıyordu.yani bi hikayeye bi türkü bu kadar uyumlu olur.
Aile sıcaklığındaki dizi. Böyle diziler yok artık çünkü millet herodot'tan hikaye dinlemek yerine labirent misali entrika yuvası dizilerden zevk alıyor. Şimdimiz kötü, sonumuz daha kötü.
ilk 2 sezonu çok güzel olan diziydi. şafak sezerli bölümlerinden keyif alamamıştım. ama harbi ilk 2 sezonu çok iyiydi. bu dizideki, nusret baba yani, rahmetli savaş dinçel, süper babada ki şevket altuğ, ikinci baharda ki şener şen. bu ustalar, bu dizilerle çok güzel şeyler bıraktı bize. böyle diziler bir daha zor. eski tat yok kesinlikle.
