insanlar egoizm(bencillik) kelimesini duyduklarında, canice veya vahşice eylemleri hatırlarlar oysa insan sadece bu eylemlerinde değil, eylemlerinin her birinde; aşkta ve vefada bile bencildir. bu felsefi kökenli ve temellerini nietzsche ve stirner gibi filozofların hazırladığı bir egoizm anlayışı olsa da, temelinde egoizm, gerçekten bu anlama gelmektedir.
büyük filozof spinoza da, bencil olmayan bir canlı türünü reddetmiştir. her canlının özünde egoist olmasının sebebi, yaşama bir kendilik içinde gelmiş olmasıdır. her şeyden önce kendisini tanımak ve kendisini bilmek; kendisini gerçekleştirmek isteyecektir. eylemlerinin kendine yönelik olmasının sebebi budur. bu kötü bir şekilde anlaşılmamalıdır.
doğu felsefesinde, kendini bilmenin diğer adı irfan sahibi olmaktır. yunus emre, yine aynı isimli şiirinde ’ilim, kendin’ bilmektir’’ dediğinde tüm eylemlerin ve bilginin başının kendini bilmekten geçtiğini söylemiştir. Farabi ve hegel, eserlerinde, düşüncenin en sonunda kendini bilmeye yöneldiğini anlatmış ve izah etmiştir. ben tanrı’yı ararken, aslında, kendimi aramaktayım. düşünmek, kendimden kendime bir yolculuktur.
insanlar egoizm (bencillik) kelimesini duyduklarında, canice veya vahşice eylemleri hatırlarlar oysa insan sadece bu eylemlerinde değil, eylemlerinin her birinde; aşkta ve vefada bile bencildir. bu felsefi kökenli ve temellerini nietzsche ve stirner gibi filozofların hazırladığı bir egoizm anlayışı olsa da, temelinde egoizm, gerçekten bu anlama gelmektedir.
büyük filozof spinoza da, bencil olmayan bir canlı türünü reddetmiştir. her canlının özünde egoist olmasının sebebi, yaşama bir kendilik içinde gelmiş olmasıdır. her şeyden önce kendisini tanımak ve kendisini bilmek; kendisini gerçekleştirmek isteyecektir. eylemlerinin kendine yönelik olmasının sebebi budur. bu kötü bir şekilde anlaşılmamalıdır.
doğu felsefesinde, kendini bilmenin diğer adı irfan sahibi olmaktır. yunus emre, yine aynı isimli şiirinde ‘’ilim, kendin’ bilmektir’’ dediğinde tüm eylemlerin ve bilginin başının kendini bilmekten geçtiğini söylemiştir. Farabi ve hegel, eserlerinde, düşüncenin en sonunda kendini bilmeye yöneldiğini anlatmış ve izah etmiştir. ben tanrı’yı ararken, aslında, kendimi aramaktayım. düşünmek, kendimden kendime bir yolculuktur...
yanlış öğrettiler bize yıllarca. her şeyi kendi gözlerinden görmemizi istediler. kural, yasa değil belki ama otorite denebilir. her konu hakkında onlarınkinden farklı düşünmek ayıplanır oldu.
kaşar peynirle beyaz peynirin aynı tostun içinde bulunmasının tat karmaşasına yol açacağını, bu yüzden gereksiz olduğunu okuduğumu hatırlıyorum bir ekonomi kitabında. o yaştaki çocuğa hangi ev, hangi ekonomiden bahsediyosunuz? ekonomi yalnızca istediği pantolonu-tişörtü almaktan ibaretse hele ki çocuğun kafasında..o kadar yerleşmiş ki beynime yıllar sonra bile kaşar-beyaz peynir karışık tost sipariş eden iş arkadaşıma bi acaip bakmıştım. çoğunluğun beğenmediği şey fanatik yapıyor insanı bi kez denemeye kalkmazsa eğer...
bir şey düşün kafanda ama gerçekten düşün. insanlara karşı savaşını ver. enine boyuna, en ince ayrıntısına kadar. savunduğun şey geçerlilik görürse, çoğunluğun düşüncesine hakim olmak için ilk adımı attın demektir. siyasetçi değilsin ya da bilim adamı ya da hukukçu.. kural koyamazsın, yeni yasalar çıkaramazsın bilimsel araştırmalardan, itaat bekleyemez, uymayanı cezalandıramazsın. en fazla bi otorite olabilirsin o halde. çevrene senin gibi bir kaç kişi, onlar da kendi çevrelerine bir kaç kişi katarlarsa senden aldıkları fikri savunabilecek; küçük çaptaki krallığın tahtı seni bekler. düşüncelerini kabul ettirebilmen için önce mantıksızlık noktasına varan ayrıntıları laf kalabalığıyla geçiştirip, akıllarını karıştırmalısın. ben yaptım oldu culuk oynamamak lazım ama.. çevre faktörlerini iyi değerlendirmen gerek. en çaresiz anlarında yakalamalısın insanları; en karmaşık, en ne yaptığını bilmeyen..
bulanık zihinlerini doldur kendi egonla. milyonlarca sen yaratmaya çalış kimsenin kimseyle aynı olamadığı bu dünyada. ve bekle ki ezik karakterler dolsun onun içine ve hayat bulsunlar.
kısaca deyinmek gerekirse; bir insanın egoist olması, kendi mutluluğunu istiyor olmasıdır ve kendi mutluluğunu elde etmek içinde mutlu bir çevreye sahip olması gerekir. başkalarının mutluluğu bir kişiyi mutlu ediyorsa o zaman kişi mutlu olmak için başkalarının mutluluğunu da ister ve bunun için çaba gösterebilir. böylece egoizmi güzel bir sonuca bağlamış olur.
evet osho'nun bakış açısı güzel ve bir o kadar da garip ama bunun böyle olması saçma çünkü etrafımızda gördüğümüz birçok egoist kimse etrafındaki mutluluklara, mutsuzluklara "öff banane beni ilgilendirmiyor, ben kendime bakarım." tavrıyla tepkisiz kalıyor. egoizm, diğer insanların mutluluğunun kendini mutlu etme bilincinden yoksundur. bu yüzden de bu doğrultuda hareket etmesi mümkün değildir. ancak bu bilince varanlar egoist düşüncedeki duygularını bastıracak ve toplumu düşünmeye endekslenecektir.
aslında osho'nun demek istediği şey güzel ama egoizmin tanımına bile uymadığını düşünüyorum. incelemek isteyenler osho'nun aşk özgürlük tek başınalık kitabına göz atabilirler.
