tuvaleti işini yaptıktan sonra tuvalet kağıdının bitmiş olduğunu fark etmekten daha kötü bir durumdur... son anda koşarak yetişilen otobüse binmişsinizdir ve adeta g.tünüzden solumaktasınızdır... cüzdanın derinliklerinde kaybolan ego kartınızı bulur ve kart okuyucuya sokarsınız. ancak kart bitmiştir... acı gerçekle yüzleşmek zorundasınızdır ve otobüse son anda yetiştiğiniz için her yolcunun gözü sizdedir. kartın bittiğini görünce herkes size pislik gibi bakıyordur ve küfür ediyormuş gibi gelir... çaresizlik duygularının en kötülerinden biridir... bu duruma son verebilmek için ; hiç tanımadığınız bir insana ' fazla biletiniz var mı acaba ? ' diye sorarsınız alçaltarak sesinizi... eğer sincan otobüsündeyseniz , mor gömlekli ve sivri burun ayakkabılı polat alemdarlardan birini seçmek zorunda kalırsınız ki bu bile kısa süreli bir işkencedir...
akbilin kişiyi yaftalayan, yolculuk boyunca "akbili biten ama fark etmeyen" kişinin yerine sinmesine yol açan sesi duyulmuyorsa sorun yok demektir. Ses varsa, işte o zaman rezilliktir.
önce ter damlaları nehirde yavaşça gezinen aşıklar misali akar üzerinizden... ardından çevredekilere 'açıklayabilirim' bakışı atılır... hele bir de arkanızda sırada bekleyen insanlar varsa otobüse binmekle binmemek arasındaki ince çizgide kaybolursunuz...
