bir gün cihanının öbür başına cihat götürelim dendiğinde, altına gümüşe tapanlar karısının kolundaki bileziğe tapanlar ölüme gidemeyecekler ve işi içinde yozlaştıracaklardı ebu zer bu yüzden endişe ediyordu.
vahyi ve nübüvvet kokan bu insan, kalbi kırık olarak huzura çıkıyor ve sopasını yere vuruyor: "bunlara sen meydan veriyorsun diyor." ebu zer'i cemaatin cemiyetin bünyesi kaldıramayacağını anlayınca ramada'da yaşıyor yalnız.
işte ebu zer'in bu endişesi adeta günümüz toplumuna bir isyandır, ebu zer'in endise hayatımızın 24 saatte bir ikisini islama veriyorsak büyük mücahitler edasında kendimiz görmemizeydi, altına gümüşe tapmamızdı, çoluk çocuk deyip koltuklarında oturanlar için ebuzer endişe ediyor adeta bu işi kim yapacak diyordu.
