Anne geçen gün biriyle tanistim yesil gozlu elleri cok guzel saclari sari fizigi cok iyi harika bir insan modayla ilgili tek sorun aslinda benim icin sorun degil de neyse soyluyorum o da erkek.
zorluğunun derecesi tarif edilemez bir durum.lgbt derneklerıyle iletisime geçilip onlardan destek alınmalı bence.hatta lgbt derneklerine sadece homoseksüeller değil kendini "normal" olarak adlandıranlarda gitmeli. heteroseksüel bir birey olmak homoseksüel bireyleri ötekileştirmek değil anlamaya calısmaktır dedim ve çeşitli eğitim ve etkinliklere katıldım.şimdi aılesi öğrenirde öldürür diye korktuğum arkadaşlarım var.
bir gün yapacağım eylemdir. ama eşcinsel olduğumdan değil, tamamen ne tepki verecklerini merak ettiğim için. şimdi de sorabilirim misal baba ben eşcinsel olsam ne tepki verirsin falan gibi şart kiplerini kullanarak ama doğalı gibi olmaz tabi.
psikolojik destek alarak cesaretlendirmeyle yapılabilecek olaydır.
sonuç itibariyle hayatta herkes seçimini kendi yapar yarar yada zararına. doğru olan özgür şekilde kimseye kötülük etmeden kendi mutluluklarıyla yaşamaktır.
ne olduğuna ne olmadığın durumunun karar verdiği çelişkidir. Evet, toplumun gözünde bir insanın ne yaptığından ziyade -sözde- ne olduğu çok daha önemlidir. Çünkü herkes gibi olmadığınız bir dünyada "hiçkimse" olmak zorunda bırakılıyorsunuz. "Normal olmayan ben değilim davranışlarım. Olmadığım bir kimliğe bürünmekten yoruldum. Ailemi üzmemek adına bir bedende 2 kişilik barındırmaktan sıkıldım" Bu cümlelerdeki savaş, bölünme, ötekileşme cidden üzücü... Yanlış anlaşılmasın üzüldüğüm bir kişinin cinsel tercihleri değil, daha ziyade insanların anlamadığı tercihlere anlamış gibi maske giydirme çabasıdır.
işte türkiyedeki cinsellik sorunu. Özgür olduğumuzu sanıyoruz ama sadece nefes alma özgürlüğümüz var. Gerçekden kötü bir durum sen bence aileni boşver oku ve dış ülkelere git hollanda mesela bunu yaşabiliceğin en iyi yer.
Acaba az önce kız kardeşime bu durumu açılsaydım bana ne derdi. Zaten bir şeylerin normal olmadığının farkında. Normal olmayan ben değilim davranışlarım. Olmadığım bir kimliğe bürünmekten yoruldum. Ailemi üzmemek adına bir bedende 2 kişilik barındırmaktan sıkıldım. Sosyal hayatta eşcinsel kimliğime bürünüpte, kapıdan içeri girdiğim an olmak istemediğim hetero bir kimlik yaratmanın ruhumda açtığı yaraları da anlayamazsınız.
Neden böyleyim? Sorusunu artık kendime sormayı bıraktım. Ben böyle olmaktan gurur duyuyorum. Sırf Sizler beni ötekileştiriyorsunuz diye kendimi değiştirmeye çalışamam. Çocukluktan beri böyleyim ben hep kadınları sevdim. Daha 6 yaşındayken annemin en yakın arkadaşının kızıyla aramda geçen masum evcilik oyunları sırasında hissettiklerimi anlayamazsınız. Annemin arkadaşı her geldiğinde gözlerim onu arardı bir an önce gelipte benimle vakit geçirsin isterdim. ilk masum ve karşılıksız aşkım oydu.
Bazen içim içime sığmıyor. Söylesem diyorum bitse her şey.. Ama biliyorum çok yıpranacaklar. Annem kızının hiç bir zaman evlenip, çocuk sahibi olamayacağını bilseydi ne yapardı acaba? Türkiye'de eşcinsel evlilik imkansız. Bizler asla sevdiğimiz insanla evlenip yuva kuramayacağız. Çocuk sahibi olma hayallerimizi gün yüzüne bile çıkaramayacağız.
Şimdi gencim ve dışarıda yönelimimi özgürce yaşıyorum fakat ya yaşlanınca? Şşştt anlamasınlar ayıplarlar korkusuyla yaşayan eşcinsellerden mi olacağım? iş hayatımda rahat olabilecek miyim? Hepsinin cevabı zaten kendinde.
Ben devamlı her sorana evet eşcinselim demek bile istemiyorum. Sen her muhabbet ettiğine evet heteroyum diyor musun ki? Benim yöneliminden sana ne? Neden her zaman ötekileştiriliyoruz?
Tüm bunları düşününce içimi kara umutsuz bir bulutlar yığını kaplıyor. Ah kızım seni anlamayacaklar. Sus yıpratma kendini duygularını içinde yaşa....
anlayışlı olmayı geçtim, düşman olup reddetme olasılığını göze alınca yapılamayan şeydir. kazanabileceklerin, kaybedebileceklerinden fazla değilse hiç bulaşılmamalıdır. biz de isteriz söyleyelim ama işler öyle olmuyor.
