güvenmemek, çocuğunun söylediği şeylere inanmamak başta gelir. bir çocuğu ya da bir insanı yalancılıkla suçlamak ona yapabileceğin en kötü şeylerden biridir.
çocuklara boş vaatlerde bulunup yanlış kararlara yöneltmeleri, başkasının çocuğuyla kıyaslama ve en kötüsü çocuğu maddi gelir aracı gibi görüp bunu hayatın olmazsa olmazı olarak bellemek.
Maddi manevi her turlu sıkıntıyı cocuklarina yansitmak, bir şeyi yuz kere söyleyip kapa ceneni diye bagirtacak duruma getirmek, berbat gecmislerinden daha az berbat bir hayat yasattiklari icin cocuklarindan teşekkür beklemek, 5 yasindaki cocuga trip atarak, ufacik şeylere aglayip isyan çıkararak çocuğa yalniz ve guvensiz hissettirmek, mutsuz cocugu mutsuzlukla suclayip nedenini sormayi bile dusunmemek, dinlemeden önce kavga çıkarıp aglayan çocuğu isyankarlikla suçlamak, cocugu annenin babaya babanin anneye karsi doldurmaya calismasi, cocuklar arasi gozle gorulur ayrim, gerizekali annenin cocuguna bu evin huzuru senin yuzunden kaciyor demesi.
kendileri daha henüz büyüyememişken çocuk yapmaları. bu sebeple o çocukların çocukluklarını yaşamalarına engel oldup, onların büyük birer birey gibi davranmalarını beklemeleri. çocukları kendileri gibi hırs küpleri haline getirmek için uğraş vermeleri.
