her yere saçılmış cümleler var kalbimde. geçmişin kelimeleri takılıyor tek tek her duyguma. en çok özlemde kesiliyorum, en çok özleyince dermandan düşüyorum. üç yıl, beş yıl ne farkeder? o, şu ne farkeder? hepsinin bıraktığı aynıdır insanın içinde. hatıraların gözleri yoktur renkli, saçları yoktur yana taranmış ya da yukarı, sözleri yoktur edebi ya da laubali. her gece aynı terane. neydi gece? "sarhoşsun sen, ne içiyorsan aynısından istiyorum" bu benim halim dışardakinde. hiçbir şey içtiğim yok. alkole karşıyım. uyarıcı hap da almıyorum. ama çözülüyorum buz gibi geceleri. müzik de dinlemem gerek yok. tabiiyim oldukça. bu tabiilik bozuyor kimyamı. her gece acı çekiyor kalbim. ah! kış! yaz gelmeli. doğayla uyum içindedir ruhum. güneş çıkınca güneşlenirim, yamur yağınca bulutlanırım. bu yüzden dışarıdan içmişsin sen deseler de ben bilirim benim içim dağınık! ben dışardan bakınca kendime, içinin odaları, mahalleleri, koca bir evreni üstüste altalta yığılı kalmış varlıklarla dolu bir boşluk görüyorum. karadeliğim de yok üstelik, çekip kaybetse içimdeki özlemleri. hayır! yeni yine yeniden çıkıp duruyorlar her defa. bugünkü özlediğim kişi d.
sevgili d, sevimsiz d., giden d., halinin nasıl olduğunu bilmediğim d., sözlerini yavaş yavaş unuttuğum d.
yalnız değilim hiç olmadım. sadece anları birleştirip sabitleyememek baskın ruhumun canını sıkıyor. içim darmaduman. sözlerini koyduğum köşe toz içinde, isminin olduğu yeri örümcek ağları kaplamış. sana ait resimlerin hepsi bir yere saçılmış. gözlüklerin kitaplarının altında ezilmiş. en sevdiğin kitabını temizlik yapmaya çalışıp başarılı olamayınca bir köşeye fırlatmıştım, kapağı yırtılmış. üzgünüm bunun için. seni aramaya çıktığım caddede esnaflar yürüyüş yapmış, polislerle çatışmış, cadde yürünmeyecek halde. bütün dağınıklığın içindesin. her şeyinle. toparlayamıyorum. yardım da istemiyorum. ne yapacağım onu da bilmiyorum. özlemle acıyı içime çekip çekip ah! diyorum ve yazıyorum.
