insanların sizi görmemesi ya da görmezden gelmesi yaşanan saçmalıkların başında gelmektedir. sizinle bugün yaşadığım hatta yaşamaya devam ettiğim bir olay paylaşacağım, söz bende:
oldukça kötü geçen bir sınavdan çıkıp hem bir şeyler atıştırmak hem de sınavda verdiğim cevapları kontrol etmek için bir cafeye geçtim oturdum. en az 10 dakika birileri gelip ne yersin ne içersin demeden geçti. bu arada soru kitapçığıyla boğuştuğumdan pek dert etmedim. nihayetinde gayet normal bir şekilde garsonu çağırdım. ancak o bana bakıyor olduğu halde beni görmedi. çağrımı yineledim. yine bir hareketlenme oldu. bu defa pek normal ve de naif olmayan bir çağrıda bulundum. eleman ışık hızının binde 1 i bir hızla geldi. pardon, ben arkadaşınızı beklediğinizi düşündüm, alayım şiparişinizi dedi. ben kendimi göremesem de o an ablak bir surat ifadesiyle adama 5 saniye baktığımı biliyorum. velhasıl siparişi verip arkasından küfrettim. ne arkadaşı, ne beklemesi gökyüzünde yalnız gezen yıldızlardan daha yalnızım lan.
Tek başıma bir yere gidip oturamaz mıyım ben? eleman şiparişlerimi gecikmeli olarak getirdi. etraftaki masalar da gitgite doldu. son gelenler karşımdaki boş sandalyeleri alıp yan masaya sülalecek oturdular. içlerinden biri sandayeyi alırken yalnızsınız herhalde diyip güldü. he yalnızım amk en azından kırmızı pantolan giymiyorum dedim içimden. dışımdan evet dedim. ışık hızıyla hareket eden eleman 10 dakika da bir başka isteğiniz var mı diye soruyor. yalnızım diye 10 bardak çay içeceğim sandı herhalde. koskoca masada 1 sandalye 1 ben kaldık. diyeceğim o ki şu kafelere tek kişilik masalar da yapın. tekil kalpler de bir gün devrim yapar. selametle.
kalabalık sokaklarda dilediğinizce yürüyebilmek bunun en iyi yanıdır. iki veya üç kişiyseniz birisi arkada kalıyor diğeri öne geçiyor, arada bir başkası takılıp kalıyor... bazen insanlar birbirlerini bile kaybedebiliyorlar. ne gerek var halbuki çık yalnız mis gibi yürü gitsin. hem yürüme hızını da siz ayarlarsınız.
