Ben değilim.
ihtiyaçlarıma veya manevi boşluğuma yenik düşüp hiçbir zaman yanıma tipi iyi diye insan almadım. Bir insanı bana çeken beraber geçirdiğimiz vakitten zevk almam, birbirimizi anlayabilmemiz oldu hep. O zaman o insana her anlamda güzel bakabiliyorum.
Edit: sevmediğim insana güzel bakamadığımdan, sadece elini yüzünü insana benzettiğimden ve bakışımın hislerimin bundan öteye gitmediğinden, bir insanı bana çeken etmenlerden bahsettim.
elbette duygusuz bakınca tipin iyisini kötüsünü ayırt edebiliyorum ama bunun o insanı yanıma almamda bir etkisi olmuyor.
Dış görünüş, o insanı tanımak istememiz açısından önemlidir. Sonuçta dış görünüşünden etkilenmediğimiz insanları tanıma gereği duymayız.
Ama, bir süre sonra bunun çok önemli olmadığını anlıyorsunuz. Daha önemli şeyler olduğunu. Karakter uyumu, yaşam tarzı, sosyal durum, kültür ve aile yapısı gibi.
bunların, uyuştuğu biri ile denk gelirseniz görünüşü o kadar dert etmiyorsunuz.
Çünkü o aklınızdaki, hayalini kurduğunuz insanı bulmuşsunuzdur dış görünüşü pek ilgi çekici olmasa da, siz onu benimsediğiniz için sizin için en güzel, o olacaktır
