dışarıdan bakıldığında inşaat görünümünde olan bir evde yaşamaktır.
kentler göç alır önce, insanlar fütursuzca ürer, haneler dolar, taşar ve yetmez artık kimselere. ardından en klişe tabiriyle çarpık kentleşme baş gösterir. sırf sıcak bir yere başını sokabilmek uğruna, doğal şartlara karşı yaşamını devam ettirebilmek uğruna, kısacası hayatta kalabilmek adına eciş bücüş evler yapar insanlar, yamuk yumuk, düzensiz, özensiz. ansızın bir gece konar, ardından seçim zamanı pusuya yatar, o rezil yapıları tüm çirkinliğine karşın yükseltirler. birken iki kat yapar, ikiyken üç, üçken beş oluverirler birden...
bu durumun suçlusu kimdir bilinmez; ağzına kadar dolmuş kentlere hesapsızca göç eden insanlar mı, onlara kalacak yer bile sunamayan koskoca şehirler mi, yoksa bunları bir türlü planlayamayan devlet babacıkları mı? kime sorsan farklıdır cevap, amma velakin karşınızda yükselen koskoca bir rezalettir işte, göz görür gönül katlanamaz, göz ardı edilemez...
sonra her sabah yanından geçersiniz o sıvası bitmemiş evlerin. pencerelerinden gülümser çocuklar size, içeride bir hayat var bellidir. dışarıdan görünenin aksine içeride çok daha fazlası vardır; sizi karşılayan dış cephe çirkinliği içeride bambaşka bir hayata tezahür eder, yok eder mantığı, çelişkilere sürükler. kat çıkan, bina yapan, kaçak çimento çeken amcalar için iç güzellik daha önemlidir, öyle ki bazı evlerin tavanlarından avizeler sallanır, salonun baş köşesinde bir plazma yer bulur kendine, merdivenler mermerdir, zemin laminant parkedir. dışarıda vazgeçilen tüm masraflar içeriye yansıtılmıştır, böylelikle çekirdek ailemiz hem fakir görünür, hem de keyifinden ödün vermez vesselam.
bir de aceleyle o evlere doluşanlar vardır, dış cephe sıvasının bitmesini beklemeden, hatta üste bir kat daha çıkılırken, ortada ev bile yokken taşınan, eşyaları yerleştirmeye çalışan, pencerelere hemen tül perdelerini asan teyzeler vardır. sıcak yuvaya hasretin ve sabırsızlığın simgesi gibidirler.
son olarak dışı kadar içi de çirkin olan evler vardır ki, onları hepimiz biliyor ve çoğumuz yaşıyoruz zaten. neden tasvir edeyim ki bir daha, varın onu da siz düşünün artık.
