Arada bana da geliyor yoğun düşünceler. Hep de bir haksızlığa uğrayınca diyorum böyle deseydim daha iyi olurdu diye. Sonra bir bakmışım sabah ezanı. Gözler traktör farı gibi açık tabi.
böylesine bir şeyin karşılığı da düşünmemekten uyumak olabilen durumdur. örneğin; çekyat'ta , kanepede televizyon izlerken , ne ekranda ki filmi , ne de yatağıma gitmeliyim aslında düşüncesi olmadan; tüm vücuduna saran günün yorgunluğun hakimiyetine teslim olarak uyumak.
beynin kıvrımlı yollarında uzun bir tren yolculuğuna çıkmışken, bir yandan da vagonlar arasında gezinerek; kompartmanlardan birinde uykuya dalmış 'sevgili hülyasının' boynuna küçük sessiz bir öpücük kondurup gezintiye devam ederken yaşanan durumdur.
bakma gülüyoruz gündüzleri, her şey mükemmel muhteşem.
gece çökünce kalınca odanda tek başına bilgisayarınla başlıyor kafana kafana vurmaya düşünceler.
hayır öyle bir hale geliyorsunki abi keşke düşünemesem dahi diyorsun. çünkü kafanı acıtıyor. bildiğin beyninde alnına ve şakaklarına doğru vuruyor acısı, sızlatıyor.
en basitinden geçim derdine düşüyorsun, kendin. sonra bakıyorsun yalnız değilsin, bir ailen var.
öyle zaman geliyor ki evde ağzımı açasım gelmiyor. annem üzülüp 'sende bi haller var, noldu yavrum?' deyince mecbur kalıp konuşuyorum. 'hiç canım' deyip ufak bir gülümsemeyle geri dönüyorum.
bunalıyorum böyle daralıyorum. hava ayrı sıcak zatenellerim dahi terliyor.
ya diyorum neden bir gün de mutluluktan uyuyamasak? neden bir gün de mutluluğumuzu bölmemek için uyuyamasak abi?
yok olur mu amk? tabi ki gecelerin zehir olacak, beynine cam kırıkları dolacak, kafatasını kesemeyecek, kafanda dönüp dönüp duracak.
dertleri, sıkıntıları geçip neden deyip sorgulamaya başladığında zaten gözlerine yenik düşüp kapatıyorsun.
Beynin; koronadan, karantinadan, uzaktan eğitimden, yeni vaka sayısından, aile için duyulan endişeden, saatlerce, günlerce ve belki haftalara uzayacak şekilde süren beklemekten, beklemekten ve beklemekten başka bir şey yapamaması ve başka bir şey düşünememesinin bir sonucudur.
içim sıkılıyor gerçekten. Bu gün aniden 1000'ler seviyesinde yeni hasta çıkması da moral ve psikolojimi beklediğimdem çok daha kötü etkiledi. Bu durumdaki tek kişinin ben olmadığımı düşünüyorum. Sanırım aklımı biraz yormak için kitap okuyacağım. Sonrasında belki uyuyp sabah 9'daki uzaktan eğitim için uyanabilirim ama içimde herhangi bir şey yapmak için gram istek kalmadı.
