önce durdu , yakınından geçip giden anlık hayat sahnelerine baktı , aynada gördüğü kendisini tanıyamaz durumlardan birinin için'de beyninin sanrılarını ve bunlara verdiği anlamsız anlamları incelemeye çalıştı . durmuştu , anlamsızdı , karmaşktı ,aynada yabancı birine bakıyordu ; sustu , aynaya sustu , beynine sustu durdu . hiç bilmediği anlamsızlıkları anlamlandırmaya çalışırken nefes almayı unuttu . o ve aynadaki, o ve o birbirlerine düşmanca durarak ve susarak , düşsel kalp sanrılarını paylaştılar ,tek ortak noktalarını sessizce birbirlerine anlattılar ama anlamlandıramadılar ...
kalp sanrıları düşseldi. düşte düşeş atmak gibi bir şeydi düş kere düşt üste tavlada. düşünebiliyor musunuz, hem kalp, hem düş hem de sanrı. hayal gücünün sınırları, varlığı soyutlaştırma çabasına jest yapıyor, acımasız gerçeklere darbe vuruyordu. darbe söylentileri ortalıkta kol gezerken, ayak yapanlar kaş yaparken, göz çıkarıyordu. gözleri dolmuştu doğum gününde, çelişkiler içerisinde yaşıyor gidiyor, anti kahramanlığın kitabını yeniden yazıyordu. anlamak çözemeye yetmezdi, ey koskoca dünyada benlikler içerisinde kaybolmuş üçüncü sefil kişi. üçüncü sayfalarla birinci sayfalardan doğuyor, magazin sayfaları masal gibi geliyordu. gerçekçi masallara inanılırken, masalsı gerçekler aşağılanıyor, esmeralda en zor anında quasimodo'ya su veriyordu. ah esmeralda diyordu mutsuz adam, ah güzeller güzeli çingene kızı; nasıl olur da bu çirkin dünya bu güzelliği peydahlayabilir. yok dünya güzelse nasıl olur da bu çirkinliğe beşik olabilir. olan oluyor va tanrı kadını yaratıyordu. kadın eziliyor, büzülüyor ve günlerden bir gün isyan ediyordu. o isyanın olduğu günden yıllar sonra yine aynı gün, yine bir kadın bir çocuk doğuruyordu. zaman bizimle alay ediyor, o çocuk buraya, bir takım işaretlerle düzenlenmiş yazı denen bir varlık bırakıyordu. saçmalamaktı en sevdiği şey ve yukardaki her kimse katiyen alınmıyordu ha.
