bir çeşit hayat felsefesidir. insana yapışınca kurtulunmaz.
sürekli düşerim, aniden yokoluyorum neredeyim yerde. bi insan hadi karda buzda adeta sörf yaparak düşer dümdüz boşlukta neden düşebilir ki.
ön çapraz bağı kopmuş serik belediyespor futbolcusu gibi oldu ayağım. ayrıca düşündüm de boyu kısa olana ne rahat; hobi olarak düşüp kalksa gene bir şey olmaz. e biz ne yapalım düşerken denge bilmem ne oranını da koruyamıyoruz al sana fazla hasar; neticede yüksekten düşmüş sayılıyorsun. aklımı koru yarabbim. bir de ön çapraz bağlarımı.
9-9-8 puanlarını topladım bugün gene artistik patinajdan. havada burgular falan. havada durdum şahitlerim var. sürekli yere düşmek zorunda mıyım, dilberaydan zorunda mıyım şarkısını kendime armağan ediyorum. neyse. beyefendi geldi kurtarmaya yerden, diyor ki bir sıkıntı var mı nasılsınız? harikayım ya belli değil mi. yerle yeksan üçe ayrıldı bünyem asfalta yapışıp sadece, sence nasılım. dur jimnastik kıyafetleri giyip tekrar düşeyim de puanla. muhteşemim.
eve girdim kapıyı açınca mideme de vileda sapı saplandı, porto rico çukuru oluştu. harikayım.
bir de keşke hep fiziksel düşsek.
zorunda mıyım.
edit: en son entryi de ben girmişim yine başlığa, bi kuple üzdü beni bu durum.
Evde Elimde telefonla gezerken takıldım düştüm.. Düştüğüm yerde oturup telefona bakmaya devam ediyorum.
işte benim zorluklarla mücadele yöntemim.. Zorlukları görmezden gelerek aşmaya da çalışmayarak kabullenmek.. Yeri öpmek... Kısır döngü...
Konfor alanı...
Heh arka fonda doğan duru çalmaya başladı.. Ağlarım ben şimdi..
Bu adamın sesi benim gözyaşlarım ile çok koordineli çalışıyor.
hayati eylemlerden biri veya hayatın eylemlerinden. düşe kalka düşe kalka var olduk.
fakat;
yol hiç mutluluğa düşmedi. tamam yolumuz düşmeseydi bari biz düşseydik. niye öyle oldu ki? yolun mutluluğa düşen tarafında herkes birbirine çelme taksa ya, mutluluğa düşeriz. hayat kaldırırsa da olsun, derde düşeriz yine napalım...
Semtimin en kalabalık caddesinde akşam yürüyüşümü yapmaktaydım herzaman ki gibi. Yürüdüğüm yer de böyle sevgi yolu gibi araçların falan giremediği bir yer. Bu sene moda olan bu kaykaycı gençler burayı mesken tutmuş geçen karı kızı tavlıcaklar ya akılları sıra. Ben yürürken yanımdan hızlı hızlı geçip duruyolar hafiften tedirgin ediyolar beni de. Neyse biraz daha yürüdüm karşımdan bi ipne geliyo kaykayla ama nasıl gelmek sanarsın yangından mal kaçırıyo pezevenk. Baktım yol verceği yok bunun dedim kenarda durayımda bu geçince geçerim. Ulan bu gerizekalı ben durunca bi panik oldu üzerime doğru çevirdi kaykayı dümenini sktiğim. Neyse en son dedim yapcak bişey yok bu gavat bana bi çarptı, en son gözlerimi kapattım bunu bekliyodum, bu bana çarpınca ayaklarım yerden kesildi dizlerimin üstüne bir düşmüşüm çocuğu dövmeye kalkcam kalkamıyorum nasıl düştüysem artık. Ben kalkana kadar kaçmış zaten. Her akşam hala o yoldan geçiyorum o şerefsizi görürüm de döverim diye. Ama ne fayda.
Az önce çamurun içine dalmak suretiyle gerçekleştirmiş olduğum eylem. Sol tarafım tamamen battı. Düşmeden yarım saat öncede bir arabadan kıl payı yırttım yoksa bana çarpacaktı. Umarım eve tek parça olarak varabilirim.
