doğanın en temel kanunlarından birini yerine getirip hayatta kalmak için öldürmeyi seçen askerdir. zira ikinci seçenek olarak kendisine sadece ölmek sunulmuştur. aklı olan hiçbir canlı ölmeyi seçmez, çünkü hepimiz yaşamaya programlandık. ağlayarak ortaya koyduğu tepki ise kendisini bu zoraki seçime iten koşullara ve kendini aşan güçlere bir isyandır esasında.
kimisi inancı emrettiği için, kimisi aile meclisi istediği için, kimisi devleti öyle uygun gördüğü için, kimisi vs başka sebeplerden alır silahı eline ve çoğu zaman hiç tanımadığı, daha önce hiç görmediği, husumeti bile olmayan birine doğrultur, mecburiyetten alır kendisine hedef gösterilen o canı. sorsan istemez aslında, çünkü kendinin olduğu gibi her insanın canı kutsaldır, hayat değerlidir hepimiz için, hayallerimiz vardır, sevdiklerimiz, yapmak istediklerimiz. Başka bir insanı öldürmek sadece bir organizmanın yaşamsal faaliyetlerini bitirmek değil onun geleceğini çalmaktır, bunu bilir tetiği çeken, bıçağı sokan veya bombayı atan kişi...
mücadeleyi kazanmış ve canlı çıkmışta olsa bütün bir hayatı boyunca üzerinde taşıyacağı kötü bir hatıra kalır ona hep aldığı can-canlar. aldığı her nefeste, güzel bir yemeği yerken, bir manzarayı izlerken veya sevgilisinin elini tutarken gelir aklına, tüm bunları yapma şansını elinden aldığı o insan-insanlar. kendine değil, ona bunu yaptıran düzene, güçlere, koşullara lanet eder.
truva filmindeki achillesdir. hectoru hacamat ettikten sonra at arabasının arkasına bağlayarak karargahına dönmesi ne kadar sinir bozucu ise hector'un naaşını babasına vermeden önce naaşın yanındaki ağlayışı da bir o kadar yürek burkar.
