1.
Zamanın birinde bir çocuk varmış,
Uykulu gözlerle uzanmış bir şeyler düşlüyormuş yine..
Tıpkı çocuklar gibi..
Ama kalbi biraz acıyormuş..
içindeki çocuk yaşıyormuş yaşamasına ama hep düşüp kendini yaralıyormuş..
Yani bu çocuk biraz yaramazmış ama bu düşleriyle var olmasına engel değilmiş.
Ama kalbi hep acıyormuş..
Yaramaz olmasına rağmen bir okadar da Duygu yüklü bir zihine sahipmiş,
Kimi zaman zihninde kapana kısılmış hissediyor olsa da..
Nasıl desem, konuşmaktan kaçınan bir kalbe sahipmiş bu çocuk , sessizmiş.. karanlığında kaybolacak kadar hemde...
Ama kalbi hep kanıyormuş..
hep kendinden kaçarcasına koşuyor hiç dinmeyen yağmurlarda ıslanıyormuş ..
Sonrası mı ,malum hasta oluyormuş..
Derken anlamış bir gün..
yaptığı tek hatayı, yani çocuksu hayallerini..
Sonrası mı Korkar olmuş artık düşlemekten..
2.
sürekli hayal kırıklığına uğradığımız için haklılık payı olan korkudur. bende çok şeyleri düşlerim ama olmaz. bu yüzden korkar oldum düşlemeye. güzel tespit.