ilk etapta gülebilirsiniz, ama düşen insan kafasını kaldırımın köşesine çarpıp kan revan içinde hareketsiz kaldığında, buz gibi bir taşa dönüşür o aptal suratlarınız.
düşen kendisi olmadığı takdirde her insanın yapacağı eylemdir. yalnız bizim bir arkadaş kendi düşüşüne de gülerek çığır açmıştı. düşüş de efsane..
bu bizim arkadaş buzlu yolda yürürkene elini cebine sokar. sokmasa iyiydi ama elleri üşüyordu. derken böyle tömbek gibi, tosbağa sırtı gibi bir buz parçası beliriverir yolda. arkadaş, kendi ile bu buz kütlesinin üstüne basıp basmama konusunda iddiaya girmiş, ben onun yalancısıyım. sonra üzerine basmış tabi. basmasa iyiydi ama basmış. yüzükoyun ve eller cepte olacak şekilde güzelcene düş sen.. bacaklar da jimnastikçi gibi sırta doğru kavis al.. almasa iyiydi ama almış işte.
sonra etrafta gören var mı yok mu diye kolaçan ederken ilerde bir iki gencin kahkaha ile güldüklerini gör. orada kimse olmasa iyiydi ama varmış işte. sonra bizim bu arkadaş da olan bitene kahkahayla gülmüş. bir daha da buzlu havada ellerini cebine sokmadı bu..
bir türlü engel olmadığım şey. gülüyorum arkadaş beyinsizim sanırım ama kendim düşünce de gülüyorum bana gülenlere de gülümsüyorum. o yüzden beyinsiz olsam da vicdanım rahat. *
egoyla ilgili bir durum. insan kendisinin düşmemesiyle gizliden ve ağır bir narsisizmle ' ben düşmedim , o düştü o bir ezik ben ise ayaktayım ' diye bilinçaltından geçirir diye düşünüyorum.
2-3 ay öncesi amasrada başıma gelen ve turist kadının beni göstererek kahkaha atması olayıdır. gavur karı ne gülüyosa. Türk olsa kalk yavrum der elin gavuru parmağıyla gösterip gülüyo.
komik bi şekilde düşen insan görünce yapılandır. mesela ben bi gün yemek yemeye bi yere gitmiştim. merdivenlerden çıkmak üzereyken ayağım kaymıştı ve bacaklarımı 180 derece açarak yere oturmuştum. beni o halde gören garson yerden nasıl kaldırcağını şaşırmıştı ve aynı zamanda gülmemek için kendini zor tutuyodu. sonra kalktım, garsonla beraber güldük. normal yani bunlar.
