başkalarının mutluluğunu izlemek istemeyenlerin ya bahane bulup gerçekleştirmeyeceği ya da kısa sürede bitireceği eylem. benim 20 senedir pozitif bir şey hissedemediğim bu aptal dünyada insanların mutlu olması küfür gibi geliyor.
Düğün alanından ayrılana kadar kafa siker. Sevmiyorum. Daralıyorum. Bunalıyorum. Mecburiyetten gittiğim düğünlerde yenilen içilen şeyleri tükettikten sonra telefonu elime alıp put gibi otururum.
yıllar oldu düğüne gitmeyeli. küçükken şişe kola+kuru pasta demekti benim için düğünler. koca salonda kovalamaca oynamaktı. ne zaman ki rock dinleyen cool ve sivilceli bir ergen oldum, mikrofonu kapıp "oturmaya mı geldik buraya" diyen amcalar/teyzeler kolumdan tutup herkesin önünde bir oryantal gibi kıvırmamı istediler benden. işte o zaman uzaklaştım o dünyadan. ta geçen seneye kadar. kız arkadaşımdan ayrılmamı fırsat bilen teyze-anne kombinasyonu, içinde bulunduğum depresif ruh halimden faydalanarak ikna ettiler beni. tabi anne tarafı trakyalı olduğundan düğünlerin dibine kadar tüm yoğunluğuyla yaşandığını bilmekteydim ve her şey için hazırladım kendimi kafa olarak. birden dumura uğrayıp beyni yakabilirdim lakin.
aslında ilişkilerde olduğu gibi düğünlerde de başta her şey güzel başlıyor. yıllardır görmediğin insanları görmek, "ulan ne zaman büyüdün sen bu kadar" diyen amcalar ile tokalaşmak, küçükken eteğini kaldırdığın kızların eşleriyle tanışmak filan. işte aynen böyle başlamıştı düğün, başlarda yine ilişkilerde olduğu gibi "iyi ki de gelmişim" diye bir salakça mutluluk halindeydim. ne zaman ki limonatalar içildi, işte o anda başladı kopmalar. ben kesinlikle düğünlerde dağıtılan limonataların içerisine bir şey katıldığını düşünüyorum, enerji içeceği ile karıştırılıyor olabilir. yoksa içildiği anda böyle bir reaksiyona sebep olması mümkün değil. neyse, yavaş yavaş dalgalanmaya başladı masalar, tabi bizim oturduğumuz masaya sıçraması da pek uzun sürmedi ve annemin değişimini izlemek zorunda kaldım.
a: anne
t: teyze
o: ben
b: babam
s: düğün sahiplerinden orta yaşlı bir kızımız
s- aa! birsen abla hadiyin ama, nursen abla
a- ay yok be yaşlandık biz, bırak oynasın gençler.
s- yok yok sizde kalkın hadi.
a- senin hatırın için ama bak, nursen kalk kız iki dakika oynayalım da ayıp olmasın.
(yarım saat geçmiştir)
a- obada obada, salla kız salla. ohh!
t- ay kız abla kim bu koca kalçalı kadın be, şuna bak aşık atıyo sanki biznen
o- ya baba git al şunları ya, kaç yaşına geldiler bu ne ya, oha anne! napıyo bunlar ya çoştular, baba!
b- ulan ben napıyım, transa geçti ikisi de. ulan manyak karı, birsen!
a- sus be! otur orda sesini çıkarma bakıyım.
t- gelsene be teyzecim, iki salla valla dağılır kafan
a- oğlum hadi gel utanma!
dünyanın en sıkıcı ve saçma işlemlerinden biridir. gitmek zorundaysan git ama düğünün sonuna kadar orada kalıp cem yılmaz'ın dediği gibi damattan gelinden daha mutlu olman onlardan daha çok eğlenmen ne demek abi?
pazar günleri ayrı bir çekilmeyen aktivitedir. hele ki dans etme aktivitesine uyuz oluyorum. ve bugün pazar ve düğün var. ne yazık ki anneyle gitmeyiniz ayrı bir çekilmez oluyor. işin yoksa tanışma faslına geç. onu geçtim trafik olur amk şimdi.
hiç gitmek istemediğim bir etkinliktir. daha da kötüsü düğüne gidilirken/gelinirken oluşturulan konvoydur. Ne zaman görsem sesli dillendiririm. "iki kişi sevişmeye gidiyor, kırk mahalleye duyurusunu yapıyorlar"
