Uzun süre yaptım. Hiç bir emare göstermedi iyileşmeye dair. Elinden tuttum, bir sürü seçenek sundum, imkanlar sağladım. Olmadı. Herhangi bir adım atsaydı, bir iyileşme görseydi sırtımda 10 kilometre taşırdım onu gerekirse. Sonra bıraktım üstüne düşmeyi, kendi yoluma baktım. Şimdi yeteri kadar destek göstermemekle, ilgilenmemekle suçlanıyorum.
Hem kendinizi, hem karsinizdakini yıpratmaktir. Ya karşı tarafı olduğu gibi kabul edin, ya da ceketinizi alın arkanıza bakmadan gidin. Ben gitmeyi tercih ettim.
Düzelttiğini sanmaktır. Kimse düzelmez, en fazla rol yapar. Ben 5 senemi birini düzeltmeye çalışarak harcadım. Düzelmek istediği zamanlarda bile düzelmedi. insan geriye dönüp bakınca görüyor ve kendi kendine diyor ki ne salakmışım.
