Ortaokulda bir arkadaşım vardı, adı Yusuf.
Ne zaman aramızda bir anlaşmazlık çıksa Yusuf'a olayın aslını sorardık.
Futbol oynardık topun kimden çıktığını tartışırdık, Yusuf hep doğruyu söylerdi. takım arkadaşları ona kızardı falan.
Sıra kavgası olurdu, Yusuf'un sözü dikkate alınırdı. Çünkü Yusuf bize hiç yalan söylemezdi.
Yusuf bu semtten gitti, yıllar geçti ve dürüst insan denince hala aklıma ilk onun adı geliyor. Dürüst insan imgesi aklımda onunla eşleşmiş ve bu imgelem belki de hiçbir zaman değişmeyecek. Bazen düşünüyorum da birilerince böyle hatırlanmak ne güzel bir şeydir. ve bu konuda da biraz imrenmiyorum değil.
Omrum boyunca ailemden para istemeye cekindim. Hic bi zaman anne ben suraya gidicem su kursa yazilicam para ver demedim. Ayda yilda bi verirlerse verdiler. Ne de gizli gizli para asirdim. Kursa yazilcam desem zaten demorolize ederlerdi kendimi pek gelisteremedim.
Ama bazen aklima geliyo. Eylul ayinda aof e yazilmak icin 200 lira para istedim. Okumak icin para istedim. Bana "yalancı aof e 25 lira yatiyomus" diyerek dayak yedim. Omrumde para calmadim ya da partiye gitmek icin okula yatiricam diye yalan soyleyip atiyorum para istemedim.
Ama okula yatircam dedigim ve gercekten okula yatiricagim bi para icin sanki elden para alir gibi kafama küllük atarak dekont istediler.
Simdi bu insanlara durust davranmayi hakediyolar mi? Seytan diyoki gizli gizli silk dunyalarini cal cirp ama yine de yapmiyorum. Sineye cekiyorum. Cekmesem de anlamiyolar zaten. Ben yine ayni durustlugume devam edicem. En cok da haksiz davranilmak gucume gidiyo..
Şu sıralar ihtiyacımız olan asıl şey aslında.. Fakat biz dürüst olmayan, bizi sevmediği halde seviyormuş gibi davranan, saçma sapan rollerde benliğini kaybetmiş insanları sever olduk.. Neden ha neden?
(bkz: ihtiyaçlar)
çok ilginçtir, ilginçliği günümüzde insanlar bu insanları kaybetmek için elinden gelen herşeyi yapar aslında. kaldıramıyorlar, hazmedemiyorlar sanırım. ayakların baş olduğu dünya düzeni sonucu olsa gerek ya da herkesin kendisi gibi olanı istemesi hezeyanı sanırım. yazık...
