Ortaokulda bir arkadaşım vardı, adı Yusuf.
Ne zaman aramızda bir anlaşmazlık çıksa Yusuf'a olayın aslını sorardık.
Futbol oynardık topun kimden çıktığını tartışırdık, Yusuf hep doğruyu söylerdi. takım arkadaşları ona kızardı falan.
Sıra kavgası olurdu, Yusuf'un sözü dikkate alınırdı. Çünkü Yusuf bize hiç yalan söylemezdi.
Yusuf bu semtten gitti, yıllar geçti ve dürüst insan denince hala aklıma ilk onun adı geliyor. Dürüst insan imgesi aklımda onunla eşleşmiş ve bu imgelem belki de hiçbir zaman değişmeyecek. Bazen düşünüyorum da birilerince böyle hatırlanmak ne güzel bir şeydir. ve bu konuda da biraz imrenmiyorum değil.
çok ilginçtir, ilginçliği günümüzde insanlar bu insanları kaybetmek için elinden gelen herşeyi yapar aslında. kaldıramıyorlar, hazmedemiyorlar sanırım. ayakların baş olduğu dünya düzeni sonucu olsa gerek ya da herkesin kendisi gibi olanı istemesi hezeyanı sanırım. yazık...
